عضو پژوهشگاه میراث فرهنگی تأکید کرد: فرایند ثبت میراث ناملموس در ایران، ماهیت پژوهشی خود را از دست داده و به امری کمیت‌گرا و حساسیت‌زا تبدیل شده است. با ثبت «نگارگری به سبک کمال‌الدین بهزاد» به نام افغانستان، افکار عمومی از ایران انتظار کنش دارد، اما ضعف دیپلماسی میراثی، نبود دانشنامه ملی و کاهش سواد موجب شده ثبت‌ها به جای صلح فرهنگی، رقابت و سوءتفاهم تولید کنند.