همه‌چیز از واژه‌ای آغاز شد که قرار بود رنسانسی باشد در سپهر سیاسی ایران؛ «وفاق». این مفهوم خیلی زودتر از آنچه می‌شد تصورش کرد به‌جای هم‌گرایی، موجی از انتقادها را با خود همراه کرد و در دیگر سوی ماجرا، تریبون مجلس که باید محل گفت‌وگوی عقلانی و حل مسائل کشور باشد، با حضور چشمگیر جریان تندرو به ابزاری برای ایجاد التهاب اجتماعی و تسویه‌حساب‌های جناحی بدل شد؛ جایی برای بروز حب، کینه و انتقام سیاسی از چهره‌هایی که در سال‌های گذشته در مقام مسئولیت بودند. ‌زهره فراهانی: همه‌چیز از واژه‌ای آغاز شد که قرار بود رنسانسی باشد در سپهر سیاسی ایران؛ «وفاق». این مفهوم خیلی زودتر از آنچه می‌شد تصورش کرد به‌جای هم‌گرایی، موجی از انتقادها را با خود همراه کرد و در دیگر سوی ماجرا، تریبون مجلس که باید محل گفت‌وگوی عقلانی و حل مسائل کشور باشد، با حضور چشمگیر جریان تندرو به ابزاری برای ایجاد التهاب اجتماعی و تسویه‌حساب‌های جناحی بدل شد؛ جایی برای بروز حب، کینه و انتقام سیاسی از چهره‌هایی که در سال‌های گذشته در مقام مسئولیت بودند. از رؤیای «وفاق» تا واقعیت انتقام