سیدعباس عراقچی، وزیر امور خارجه ایران، با هیئت همراه یکشنبه‌شب عازم بلاروس و روسیه شده است. او ابتدا به مینسک رفت و بعد از دیدارهای دیپلماتیک و رایزنی‌ها در این کشور عازم روسیه خواهد شد. سیدعباس عراقچی، وزیر امور خارجه ایران، با هیئت همراه یکشنبه‌شب عازم بلاروس و روسیه شده است. او ابتدا به مینسک رفت و بعد از دیدارهای دیپلماتیک و رایزنی‌ها در این کشور عازم روسیه خواهد شد. سفر او به مینسک را نمی‌توان صرفا در قالب یک دیدار دوجانبه یا امضای چند سند همکاری خواند؛ این سفر، در امتداد یک خط دیپلماتیک معنادار تعریف می‌شود؛ خطی که در ماه‌ها و سال‌های اخیر، سیاست خارجی ایران را به‌طور فزاینده‌ای به سمت اوراسیا، شرکای غیرغربی و کشورهایی سوق داده که تجربه مشترکی از فشار، تحریم و منازعه با نظم مسلط بین‌المللی دارند. بلاروس در این میان‌ نه یک بازیگر پرهیاهو، بلکه شریکی آرام، مقاوم و هم‌مسیر است؛ کشوری که اگرچه در حاشیه جغرافیای سیاسی اروپا قرار دارد، اما در متن معادلات جدید قدرت، معنا و کارکرد تازه‌ای یافته است. ورود عراقچی به مینسک در بامداد دوشنبه و آغاز برنامه‌ها با ادای احترام به قربانیان جنگ جهانی دوم در یادمان پیروزی، حامل پیامی نمادین بود. بلاروس، کشوری که بخش مهمی از حافظه تاریخی خود را بر مقاومت، تلفات انسانی و ایستادگی در برابر تجاوز بنا کرده، نسبت به این نشانه‌ها حساس است. انتخاب این نقطه برای نخستین برنامه وزیر خارجه ایران، فراتر از یک تشریفات دیپلماتیک، نوعی هم‌حسی تاریخی و تأکید بر روایت مشترک «ایستادگی» در برابر قدرت‌های مسلط را تداعی می‌کرد. دیدار با الکساندر لوکاشنکو در کاخ استقلال، نقطه ثقل سیاسی این سفر بود. روابط تهران–مینسک از زمان استقلال بلاروس تاکنون، مسیری نسبتا باثبات، کم‌تنش و مبتنی بر احترام متقابل را طی کرده است؛ رابطه‌ای که نه دچار فراز‌وفرودهای نمایشی بوده و نه اسیر ملاحظات زودگذر. عراقچی نیز در اظهارات خود‌ دقیقا بر همین تداوم و ثبات انگشت گذاشت و روابط دو کشور را «گرم، دوستانه و مبتنی بر منافع متقابل» توصیف کرد؛ تعبیری که در ادبیات دیپلماتیک، معمولا برای روابط کم‌حاشیه اما قابل اتکا به کار می‌رود.