مهدی جلالی که به تازگی با دیگر اعضای ارکستر یارآوا اجرا داشته، می‌گوید: معماری یکی از رشته‌های مورد علاقه‌ی من است. مطالعات تاریخی بسیاری در این زمینه دارم و نه فقط در ایران و بخصوص تهران؛ بلکه هر جا که باشم، پس از سر زدن به اجراهای موسیقی در آن بازه‌ی زمانی، قطعاً سراغ معمارهای مورد علاقه‌ی خودم و آثارشان در آن شهر می‌روم. از همین رو قطعات زیادی دارم که بر اساس یک فضا یا مکان خاص نوشته شده‌اند، یا در ارتباط با موضوعی مشخص و وابسته به آن مکان شکل گرفته‌اند. به گزارش خبرنگار ایلنا،   در بسیاری از کشورهای جهان، موزه‌ها و اماکن معتبر تاریخی و فرهنگی تنها مکان‌هایی برای نگهداری اشیای گذشته نیستند؛ بلکه به‌عنوان فضاهایی زنده و پویا، میزبان کنسرت‌های مدرن، اجراهای ارکسترال، موسیقی تجربی و رویدادهای چندرسانه‌ای‌اند.  این پیوند میان هنر معاصر و میراث تاریخی، از یک‌سو شکلی تازه از مواجهه با گذشته را فراهم می‌کند و از سوی دیگر به مخاطبان امروز امکان می‌دهد در بستری متفاوت و الهام‌بخش، موسیقی را تجربه کنند. اجرای موسیقی در چنین فضاهایی، نه تنها به افزایش معنا و عمق اثر هنری کمک می‌کند، بلکه خودِ بنا و فضای تاریخی نیز با نور، صدا و حضور مخاطبان، دوباره جان می‌گیرد و به تاریخ جاری بدل می‌شود. در ایران اما این فرهنگ هنوز مورد تایید متصدیان امر و نیز بخشی از علاقمندان به محیط‌های تاریخی نیست به همین دلیل برخی معتقد هستند که؛ موزه‌ها و بناهای تاریخی ما - با وجود ظرفیت‌های منحصربه فرد معماری و هویتی‌شان  - اغلب از کارکردهای نوآورانه و حضور فعال در زیست فرهنگی امروز دور مانده‌اند.