در حالی که نقشه‌های توسعه شهری در فارس هر روز گسترده‌تر می‌شود و برج‌ها و خیابان‌ها با سرعتی بیشتر از توان طبیعت قد می‌کشند، زنگ خطری خاموش اما جدی در پس این تحولات به صدا درآمده است؛ زنگ خطری که نه از کم‌بارشی‌های مقطعی، بلکه از نادیده‌گرفتن واقعیت‌های اقلیمی سرچشمه می‌گیرد. به گزارش خبرنگار ایلنا، در سال‌های اخیر، تمرکز جمعیت در شیراز و پیرامون آن شتاب گرفته و توسعه فیزیکی شهر، بدون آنکه تصویر روشنی از منابع پایدار آب ترسیم شود، به یکی از محورهای اصلی سیاست‌گذاری تبدیل شده است. این روند در حالی ادامه دارد که کارشناسان هشدار می‌دهند ظرفیت طبیعی منطقه برای تأمین آب، محدود و شکننده است و هرگونه غفلت از این واقعیت، پیامدهایی فراتر از کمبود آب شرب به دنبال خواهد داشت؛ از فروپاشی زیست‌محیطی گرفته تا تهدید معیشت و افزایش نابرابری‌های اجتماعی.