در این روزگار پرهیاهوی قرن دیجیتال، گویی جهان بر لبه‌ نوری از خاطره و فراموشی راه می‌رود؛ گامی به سوی آینده و گامی به سوی ژرفای گذشته.‌ بی‌تردید میراث فرهنگی ما همین رشته‌های نازک اما استوار که هویت‌مان را دور شانه‌های زمان می‌پیچند هستند؛ نه‌تنها «اشیا» خاموش، بلکه صداهایی زنده‌اند؛ زمزمه‌هایی که اگر به گوش جان سپرده شوند، راه فردا را نیز روشن می‌کنند. در این روزگار پرهیاهوی قرن دیجیتال، گویی جهان بر لبه‌ نوری از خاطره و فراموشی راه می‌رود؛ گامی به سوی آینده و گامی به سوی ژرفای گذشته.‌ بی‌تردید میراث فرهنگی ما همین رشته‌های نازک اما استوار که هویت‌مان را دور شانه‌های زمان می‌پیچند هستند؛ نه‌تنها «اشیا» خاموش، بلکه صداهایی زنده‌اند؛ زمزمه‌هایی که اگر به گوش جان سپرده شوند، راه فردا را نیز روشن می‌کنند. سخن از حفاظت صرف نیست؛ سخن از زیستن با میراث است، نه نگاه‌کردن به آن از پشت ویترین یک موزه‌ آرام و سرد.