فیلم «چیزهایی که می‌کُشی» تازه‌ترین ساخته علیرضا خاتمی، در فرهنگسرای اندیشه به نمایش درآمد و پس از آن، در نشستی تحلیلی مورد نقد و بررسی قرار گرفت؛ نشستی که فیلم را نه صرفاً به‌مثابه یک روایت، بلکه به‌عنوان تجربه‌ای ذهنی و اخلاقی به چالش کشید. به گزارش ایلنا، خدایار قاقانی، نویسنده و منتقد سینما، در ابتدای نشست خطاب به مخاطبان گفت: در شرایط پیچیده اقتصادی و به‌هم‌ریختگی فرهنگی که در آن هستیم، حقیقتاً تماشای این فیلم حوصله و دقت می‌خواهد؛ چراکه ریتم روزگار پرشتاب ما با ریتم فیلم هم‌خوانی ندارد. ریشه نهان فیلم، گرفتاری‌های انسان امروزی یا همان «نفس اماره» (یا به‌قولی دیگر ایگوها) است. بیش از آن‌که بتوانیم با فیلم همراهی کنیم، متوجه می‌شویم خودمان در چه گرفتاری‌های عظیمی غوطه‌ور شده‌ایم. وی ادامه داد: فیلم، آینه‌گی قصه و شخصیت‌ها را با دقت و وسواس از ابتدا کنار هم می‌بافد، به‌گونه‌ای که همه‌چیز قرینه است. فیلم با خواب زن آغاز می‌شود و با خواب همسرش پایان می‌یابد. سگ و صدای آن نیز نشانه‌ای از کهن‌الگوی ادبیات شرق است؛ نمادی از نفس اماره یا نفس مهارنشده‌ای که شخصیت اصلی در حصار آن گرفتار شده است. به همین دلیل، تا نیمه فیلم که این حصار کامل می‌شود، عملاً او با کسی دیالوگ ندارد و در حقیقت با خودش حرف می‌زند.