Er was een tijd waarin het leven voelde als een grote pauze op het schoolplein. Hoe meer mensen om je heen, hoe beter. Hoe voller je agenda, hoe belangrijker het leek. Je wilde erbij horen, meepraten, meedoen. Stilte voelde ongemakkelijk en alleen zijn voelde bijna als falen. Je identiteit werd gevormd door de mensen om je heen en hoe groter die kring, hoe steviger je dacht te staan.