سال ۲۰۲۵ به روزهای پایانی‌اش نزدیک می‌شود و آسوشیتدپرس به روال هر سال، ۱۰۰ عکس برگزیده از خروجی دوربین عکاسانش را منتشر کرده است. تماشای آلبوم امسال، بیشتر از هر سال دیگری از عمر زیسته ما، حس خیره‌شدن به درون مغاک دارد. مغاک هم خیره‌تر از همیشه به درون ما چشم می‌دوزد و ما دوباره خودمان و کارنامه انسان را از دریچه دیجور و ناگوار مغاک می‌بینیم. کمال‌الدین دعایی: سال ۲۰۲۵ به روزهای پایانی‌اش نزدیک می‌شود و آسوشیتدپرس به روال هر سال، ۱۰۰ عکس برگزیده از خروجی دوربین عکاسانش را منتشر کرده است. تماشای آلبوم امسال، بیشتر از هر سال دیگری از عمر زیسته ما، حس خیره‌شدن به درون مغاک دارد. مغاک هم خیره‌تر از همیشه به درون ما چشم می‌دوزد و ما دوباره خودمان و کارنامه انسان را از دریچه دیجور و ناگوار مغاک می‌بینیم. تا جایی که یادم می‌آید، گزیده‌های تصویری سالانه هیچ‌گاه تا این حد خالی از «امید» نبوده است. در ۱۰ سال گذشته، بن‌مایه‌های «پریشانی» و «پلشتی» هیچ‌گاه این‌قدر فراوانی نداشته است. ما فقط به رخدادهای مهیب و رخ‌های بهت‌زده در قاب عکس‌ها نظر نمی‌کنیم، بلکه هم‌زمان و دوباره، غامضه نظربازی و هرزه‌چشمی با «رنج» دیگران گریبان حواسمان را محکم می‌گیرد. اما قاب‌های امسال که هریک تردستانه لحظه‌ای ساکن و ساکت از یک صحنه آشوبناک و سراسیمه از واقعیت را ثبت کرده‌اند، بیش از هر سال دیگر، با رنج ناظران و رنج «نظاره» پیوند دارند. «فاصله امن» با سوژه‌ها، باریک‌تر و «ناامن»تر از همیشه است. در ۲۰۲۵، بیش از هر سال دیگر، بر لبه «آخرالزمان» ایستاده بودیم.