نوزدهمین جشنواره سینماحقیقت هم برگزار شد؛ بی‌آنکه پرسش تازه‌ای طرح کند یا افقی متفاوت پیش‌روی مستندسازی ایران بگذارد. جشنواره‌ای که بیش از آنکه محل کشف، گفتگو و جریان‌سازی باشد، به آیینی تکرارشونده تبدیل شده؛ آیینی برای دلخوش‌کردن مستندسازان به چند اکران محدود و چند تشویق کوتاه، بی‌هیچ برنامه روشن و مؤثر برای بعد از جشنواره. نوزدهمین جشنواره سینماحقیقت هم برگزار شد؛ بی‌آنکه پرسش تازه‌ای طرح کند یا افقی متفاوت پیش‌روی مستندسازی ایران بگذارد. جشنواره‌ای که بیش از آنکه محل کشف، گفتگو و جریان‌سازی باشد، به آیینی تکرارشونده تبدیل شده؛ آیینی برای دلخوش‌کردن مستندسازان به چند اکران محدود و چند تشویق کوتاه، بی‌هیچ برنامه روشن و مؤثر برای بعد از جشنواره. مسئله اصلی اینجاست: مرکز گسترش به‌عنوان متولی، عملاً هیچ چشم‌انداز جدی‌ای برای پخش و دیده‌شدن این فیلم‌ها ارائه نمی‌دهد. نتیجه روشن است؛ انباشت فیلم‌هایی که تمام سرنوشت‌شان خلاصه می‌شود در چند سانس اکران برای ۲۰۰ یا ۳۰۰ نفر. فیلم‌هایی که نه به شبکه پخش می‌رسند، نه به اکران درستی دسترسی دارند، نه به پلتفرم‌ها و نه پخش فرهنگی. جشنواره تمام می‌شود و فیلم‌ها به بایگانی سپرده می‌شوند تا سال بعد، همین چرخه دوباره تکرار شود.