İnsan bazen aklını susturabileceğini sanır; düşünceleri erteleyebilir, kararlarını öteleyebilir, kalbini ikna ettiğini zannedebilir. Ama yürek, susturulabilen bir şey değildir. Çünkü o, bastırıldıkça konuşur; görmezden gelindikçe daha güçlü hatırlatır kendini. Paulo Coelho'nun işaret ettiği gibi, yüreği dinlemek bir tercih değil, kaçınılmaz bir yüzleşmedir. İnsan kalbini susturmaya çalıştığında, huzuru değil sessiz bir karmaşayı büyütür. Çünkü yürek, doğruyu fısıldamakla kalmaz; yanlış yollara sapıldığında da içimizi daraltır. Bazen korktuğumuz şey, kalbin sesi değil; o sesi dinlediğimizde hayatımızın değişecek olmasıdır. Oysa insan, kalbini dinlemeden verdiği her kararı bir süre sonra yeniden sorgular. Yürek susturulamaz; ancak anlaşılabilir. Ve insan, kalbiyle barıştığında yolunu da kendini de daha net görmeye başlar.