Heemskerk verliest opnieuw een toonaangevende zaak. Na zestig jaar sluit bloemenzaak Rinus de Ruyter eind deze maand definitief de deuren. Decennialang was de zaak een vaste waarde in het dorp, geroemd om vakkennis en kwaliteit. Nu raakt de vaas leeg en verliezen de etalages met de dag hun kleur. "Het is heel dubbel", zeggen de zussen De Ruyter, die de zaak ooit overnamen van hun ouders. Kerst is traditioneel een van de drukste periodes van het jaar, maar deze weken hangt er iets extra’s in de lucht: afscheid. Voorin de winkel ligt een boek waarin klanten een laatste boodschap kunnen achterlaten. "Het wordt steeds emotioneler. Soms moeten we even een rondje lopen", zegt Ellen. "Ook voor klanten valt het zwaar. Sommigen schieten spontaan in tranen. Ze voelen zich ontheemd. Hier kun je je verhaal kwijt." Voor de laatste maand is het drietal zussen weer compleet. Ria is speciaal overgekomen uit Frankrijk, waar ze na haar pensioen is gaan wonen. "De zaak is natuurlijk echt ons kindje", zegt Annemiek. "We zitten in een soort rouwproces. Dat klinkt misschien overdreven, maar het komt nooit meer terug." De rek is eruit Het is geen plots verlies. De doorgaans uitbundig gekleurde etalages worden met de dag een stukje leger, alsof de winkel zichzelf langzaam voorbereidt op het afscheid. Sinds de coronaperiode zijn de zussen al op zoek naar een opvolger, zonder succes. "We hebben vier keer met mogelijke kopers om tafel gezeten", vertelt Annemiek. "Te groot, te veel personeel en een te onzekere toekomst: dat waren telkens de struikelblokken. We hebben verschillende scenario’s overwogen, met een bedrijfsleider of dat de meiden het zelf gaan doen. Op een gegeven moment heb ik de handdoek in de ring gegooid. Het wordt hem niet." De zaak is als het ware een tabblad dat je niet weg kunt klikken. "Het stopt thuis niet", zegt Ellen. "De rek is eruit. Ik ben moe", zegt Annemiek, terwijl haar zussen begripvol knikken. "Mensen onderschatten vaak wat er allemaal bij komt kijken. Het is niet even een bosje bloemen in elkaar zetten", zegt Ellen. De zussen volgenden de opleiding en vergaarden ruim vijftig jaar aan vakkennis: van Latijnse bloemennamen tot kleurenleer en architectuurstijlen. En dan komt het ondernemen daar nog bij. De takenlijst is eindeloos. Ze vullen elkaar in rap tempo aan. "Je doet de inkoop, bent HR-manager, maakt de planning, houdt de winkel netjes en volgt trends", somt Annemiek op. "Je bent ook een luisterend oor", vult Ria aan. "Bloemen moeten worden schoongemaakt en als iemand uitvalt, spring jij bij", zegt Ellen. Nu willen ze meer tijd doorbrengen met hun mannen. Vazen beplakken met tijgerprint De laatste maand is voor de zussen een tijd om te graven in de berg herinneringen. Dat gaat gemakkelijk door alle anekdotes is het boek. Maar ook met z’n drieën drijft het een na het ander vanzelf boven. "Was tijgerprint in de mode, dan beplakten we zelf vazen, omdat ze nog niet te koop waren", grinnikt Annemiek. "We bekeken altijd de bladen. Toen de Schotse ruit populair werd, liepen we allemaal in rokjes met een ruit", herinnert Ria zich. Ook het rouwwerk blijft hen bij. "Dat we mensen in zo’n moeilijke periode iets mochten geven waar ze echt troost uit haalden", zegt Annemiek. "Mensen kwamen hier voor advies en raad. Dat lees je ook terug in het boek. Dat is heel bijzonder." In de winkel lopen ondertussen klanten af en aan. Het naderende einde blijft het gesprek van de dag. "Het is jammer, ze hebben altijd zulke leuke dingen", zegt een mevrouw terwijl ze een kerststukje vasthoudt. Tussen het afrekenen van kerststukjes en het binden van boeketten door ontstaan gesprekken die verder gaan dan bloemen. "Je wordt hier altijd goed geholpen", zegt een andere klant toe, die net haar verhaal deelt met Joana, een van de bloemisten. "Ik wil een mooi zijdenboeket voor mijn man. Begin januari krijg ik euthanasie, anders wordt het straks zo leeg in huis." Ook de plek om je verhaal te delen verdwijnt. Zoeken naar huurder Al waren de jaren intens, trots overheerst op wat de zaak zestig jaar is geweest. Ooit begon het als een klein stalletje naast de kwekerij van hun vader. Hun moeder, inmiddels 95, leeft nog altijd volgens het ritme van de winkel. "Ze staat op als wij openen en eet als wij thuiskomen", zegt Ellen. "Toen we het haar vertelden, zei ze meteen: het is goed zo", vertelt Annemiek. "Nu zijn haar zorgen ook weg." Wanneer op de 31e symbolisch de sleutel in het slot gaat, is dat niet meteen het moment waarop het team afscheid neemt. "Dat wordt geen moment waar iedereen bij is", zegt Annemiek. "We gaan die avond gewoon onze gang met oud en nieuw. In januari, als alles wat is bezonken, komen we nog een keer bij elkaar. Het is al beladen genoeg - anders wordt het te zwaar."