Jeroen Scheffer (62) is al bijna op de helft van zijn solofietstocht door Noord- en Zuid-Amerika. Geen geringe prestatie voor iemand die in de afgelopen drie jaar twee keer lang in het ziekenhuis moest herstellen: van een openhartoperatie en een fietsongeluk. Lichamelijk gaat het nu 'eigenlijk heel goed' en de fiets kent geen grote gebreken. Maar mentaal heeft Jeroen het na 4,5 maand fietsen zwaarder dan gedacht: "Als het in Guatemala niet leuker wordt, pak ik misschien wel mijn biezen." "Hier in Mexico staan er van die poorten, bij de ingang van stadjes, of de school. En daar is dan prachtig op geschilderd, met de hand. Geen poster, geen foto, nee: gewoon met een kwast, schitterend. En ik zie ontzettend veel prachtige vlinders onderweg. Weet je wat ook opvalt: veel mensen hebben hier niets, maar iedereen is altijd aan het zingen. Zo mooi." Jeroen Scheffer (62) uit Beverwijk weet als geen ander hoe hij moet genieten van de kleine dingen in het leven. En hij ziet, hoort en voelt de afgelopen maanden veel om zich over te verwonderen. Sla zijn levendige Polarsteps-reispagina er maar op na. 'Hoe los ik problemen op?' In augustus begon zijn solofietstocht door Noord- en Zuid-Amerika in Tuktoyaktuk, in het uiterste noorden van Canada. Hij heeft zichzelf een jaar de tijd gegeven om 20.000 kilometer te fietsen naar Puerto Williams, het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika. NH volgde hem eerder dit jaar tijdens zijn voorbereidingen, die te zien zijn in de documentaire 'Tussen wilskracht en waanzin: Helemaal alleen, dwars door Amerika', met wisselend succes bij onder andere bij een fietsreparatiecursus en tijdens Spaanse les. "De problemen die ik ga tegenkomen, hoe ik me daaronder ga houden en hoe ik dingen ga oplossen... daar ben ik benieuwd naar", zei Jeroen toen. Tekst loopt door. Inmiddels blijkt dat de fiets geen grote problemen geeft. Jeroen: "Inmiddels is het profiel van mijn achterband redelijk versleten, dus die moet ik gaan vervangen. Maar dat is normaal. En ik moet ook naar de ketting kijken." Van de taalbarrière heeft hij nauwelijks last, en lichamelijk voelt de avonturier zich 'eigenlijk heel goed'. De problemen zitten ergens anders: volgens Jeroen. "Ik had niet gedacht dat ik mijn vriendin en dochter zó zou missen. Het afscheid viel me zwaar." Heimwee, vuil en geen comfort Daar kon Jeroen zich de eerste maanden nog redelijk overheen zetten, maar de afgelopen twee maanden zijn de landschappen die hij vanaf zijn fiets ziet, niet meer zo mooi als in het begin van zijn reis. "Er gaat een weg kilometerslang recht voor me uit", zegt Jeroen aan de telefoon "Het is toch een beetje, tja, saai, en er ligt veel vuil langs de weg." En dan is er ook geen garantie op een comfortabele slaapplek of warme douche aan het einde van de dag. "Ik realiseer me nu wel hoe comfortabel we het in Nederland hebben", zegt Jeroen. "Nu ben ik blij als ik bij iemand mag slapen. Die hebben ook echt geen extra bed, dus ik slaap op een matje op de grond. Maar dan kan ik me wassen en krijg ik 's ochtends een kopje koffie." De komende weken moet blijken of Jeroen nog verder wil fietsen door Zuid-Amerika. Jeroen: "Kerst en Nieuwjaar vier ik met mijn vrouw, dochter, zus en nichtje in Guatemala. En daarna fietst een neef een stukje met me mee in Costa Rica." Er hangt veel af van die ontmoetingen, het afscheid en de landschappen: "Als het afscheid van hen me weer zo zwaar valt als in augustus, én het landschap blijft zo eentonig als nu, heb je kans dat ik mijn biezen ga pakken." Misschien veel energie "Aan de andere kant: misschien is het landschap straks in Guatemala weer veel mooier dan hier in Mexico. En misschien krijg ik wel heel veel energie als ik mijn familie zie." Het sportersfanatisme van Jeroen is absoluut niet gedoofd door wat tegenslag. Is de tocht niet sowieso al geslaagd na deze vier maanden en bijna tienduizend kilometer, vraagt de verslaggever. Jeroen: "Nee, dat gaat me echt veel te ver."