«Aυτό το έχω ζήσει δύο φορές: μια φορά στον Γκρέκο όπου όταν μπαίναμε στο στούντιο στην Παιανία όλοι κοιτούσαν ψηλά σαν κάτι να υπήρχε. Στον Καποδίστρια αισθανόμουν ότι γίνονταν οι σκηνές επειδή έπρεπε να γίνουν»