بیست‌ودو سال از زلزله ویرانگر بم می‌گذرد؛ زلزله‌ای که ضعف‌های عمیق سازه‌ای، مدیریتی و شهری کشور را آشکار کرد و نقطه عطفی در نگاه ایران به مهندسی زلزله و مدیریت بحران بود. هرچند پس از آن، آیین‌نامه‌ها به‌روزرسانی و زیرساخت‌ها تقویت شد، اما رشد شتابان شهرنشینی، تمرکز جمعیت بر پهنه‌های گسلی و تداوم بافت‌های فرسوده، این پرسش جدی را مطرح می‌کند که آیا کشور امروز در برابر زلزله بزرگ، تاب‌آورتر شده است؟