Θάτανε αρχές της δεκαετίας του εννενήντα όταν ήρθη νομοθετικά η «εμπόλεμη κατάσταση» μεταξύ της Ελλάδας και της Αλβανίας και συνήφθησαν εκ νέου διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Λογικό και αναμενόμενο ήταν, στο πλαίσιο της ομαλοποίησης των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, να ιδρυθούν και οι απαραίτητοι μεθοριακοί σταθμοί ελέγχου διαβατηρίων στην ελληνοαλβανική μεθόριο καθώς και Τ ε λ ω ν ε ί α. Ήταν η εποχή - που είχε τελικά μεγάλη χρονική διάρκεια - της μεγάλης αλβανικής μετανάστευσης προς την Ελλάδα. Τότε κυκλοφόρησε ευρύτατα (στα γραφεία κάποιων διωκτικών υπηρεσιών) η φήμη πως οι τελωνειακοί που επιθυμούσαν να στελεχώσουν τα ιδρυθησόμενα Τελωνεία στην ελληνοαλβανική μεθόριο πλήρωναν σημαντικά χρηματικά ποσά στην αρμόδια Διεύθυνση του Υπουργείου Οικονομικών προκειμένου να επιλεγούν ως κατάλληλοι για την κάλυψη των θέσεων στα ιδρυθησόμενα Τελωνεία. Το γιατί οι θέσεις εκείνες εθεωρούντο τόσο επίζηλες, ίσως – ίσως, χρυσοτόκες ώστε να «δικαιολογούν» τέτοιες δαπανηρές και έκνομες μεθοδεύσεις, μάλλον το γνώριζαν πολύ καλά οι επίδοξοι «καταληψίες». Διαβάστε εδώ ⇛