Αν τον εξετάζαμε με τα εργαλεία της ανατομίας, τι θα αποκάλυπταν το κρανίο, οι μύες και ο εγκέφαλός του για την προέλευσή του και τη συμπεριφορά του; Ο Γκριντς είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους «κακούς» των Χριστουγέννων . Πράσινος, τριχωτός, μονίμως κατσούφης και βαθιά μισάνθρωπος, σχεδιάζει να κλέψει τη γιορτή από τους κατοίκους του Χούβιλ, μόνο και μόνο για να μεταμορφωθεί στο τέλος της ιστορίας. Πίσω όμως από αυτή την καρτουνίστικη φιγούρα, τι είδους πλάσμα θα μπορούσε να είναι; Αν τον εξετάζαμε με τα εργαλεία της ανατομίας, τι θα αποκάλυπταν το κρανίο, οι μύες και ο εγκέφαλός του για την προέλευσή του και τη συμπεριφορά του; Τι πλάσμα είναι αυτό; Η πιο χαρακτηριστική πλευρά του Γκριντς είναι το πρόσωπό του. Το υποκείμενο κρανίο δύσκολα θα έμοιαζε με ανθρώπινο. Θα συνδύαζε στοιχεία πρωτευόντων και σαρκοφάγων θηλαστικών: κοντό και πλατύ ρύγχος, σχετικά υψηλό κρανίο και ισχυρές γνάθοι. Μια τέτοια δομή θα επέτρεπε έντονη εκφραστικότητα, ικανή να υποστηρίξει από σαρκαστικά μειδιάματα μέχρι την τελική, ειλικρινή χαμόγελη έκφραση. Τα ζυγωματικά οστά θα ήταν φαρδιά και έντονα, ώστε να χωρούν ισχυρούς μύες του προσώπου που σηκώνουν τις γωνίες του στόματος, εξηγώντας το υπερβολικό, σχεδόν θεατρικό χαμόγελό του. Κάτω από τα μάτια, ένα εκτεταμένο οστέινο κανάλι θα φιλοξενούσε νεύρα που καταλήγουν σε τριχοειδείς απολήξεις, παρόμοιες με μουστάκια. Όπως στις γάτες, αυτά θα παρείχαν εξαιρετική απτική ευαισθησία και αντίληψη των ρευμάτων του αέρα, χρήσιμη για ένα πλάσμα που κινείται αθόρυβα και στηρίζεται στον αιφνιδιασμό. Η οδοντοστοιχία του θα θύμιζε αυτή ενός χιμπατζή: έντονοι κυνόδοντες για το σκίσιμο τροφής, γεροί γομφίοι για άλεσμα και κοπτήρες προσαρμοσμένοι σε κάθε είδους εορταστικό έδεσμα. Τα μάτια του Γκριντς, κίτρινα και στραμμένα προς τα εμπρός, υποδηλώνουν προσαρμογή σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού. Ζώα με παρόμοια χαρακτηριστικά είναι συνήθως πιο δραστήρια στο λυκαυγές ή στο σούρουπο. Η χρωστική των ματιών φιλτράρει το μπλε φως και ενισχύει την αντίθεση, επιτρέποντας καλύτερη ανίχνευση κίνησης – ιδανικό προσόν για νυχτερινές επιδρομές. Η ρινική κοιλότητα θα ήταν στενή και ψηλή, με πολύπλοκες ρινικές κόγχες για τη θέρμανση του ψυχρού αέρα του όρους Κράμπιτ, ενώ η συνεχής κίνηση της μύτης υποδηλώνει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη όσφρηση. Η στάση και η κίνηση του σώματός του Η στάση και η κίνηση του σώματός του προσφέρουν επίσης σημαντικές ενδείξεις. Ο Γκριντς στέκεται όρθιος, αλλά κινείται με ευλυγισία που θυμίζει αιλουροειδές. Η σπονδυλική του στήλη θα συνδύαζε χαρακτηριστικά γίββωνα και γάτας: μακριά, εύκαμπτη και κυματοειδή. Η οσφυϊκή μοίρα θα επέτρεπε έντονη κάμψη, εξηγώντας τη χαρακτηριστική καμπουριαστή στάση, ενώ οι αυχενικοί σπόνδυλοι θα ήταν επιμηκυμένοι, επιτρέποντας θεατρικές κινήσεις της κεφαλής. Το βάδισμά του πιθανότατα θα ήταν δακτυλοβάμονο, με στήριξη στα δάχτυλα, προσφέροντας αθόρυβη και ευέλικτη κίνηση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο εγκέφαλος. Η συμπεριφορά του Γκριντς υποδηλώνει σχετικά μικρό προμετωπιαίο φλοιό, περιοχή που σχετίζεται με τον αυτοέλεγχο, τον σχεδιασμό και την ηθική κρίση. Αυτό θα εξηγούσε την παρορμητικότητα και την έλλειψη ενσυναίσθησης στην αρχή της ιστορίας. Αντίθετα, οι κροταφικοί λοβοί, που επεξεργάζονται ήχους και μνήμες, θα ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένοι – απαραίτητοι για την αναγνώριση και την απέχθεια προς τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια των Χου. Παράλληλα, η αμυγδαλή, κέντρο επεξεργασίας συναισθημάτων, θα ήταν υπερτροφική, εξηγώντας τις έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις και την καχυποψία. Το πιο διάσημο όμως στοιχείο της ιστορίας είναι η στιγμή που «η καρδιά του μεγαλώνει τρεις φορές». Βιολογικά, μια τέτοια απότομη αύξηση θα ήταν θανατηφόρα. Στην πραγματικότητα, η μεταμόρφωση του Γκριντς εξηγείται καλύτερα ως νευρολογική αλλαγή: αυξημένη λειτουργική σύνδεση μεταξύ περιοχών του εγκεφάλου που σχετίζονται με την ενσυναίσθηση και το συναίσθημα. Η «μεγαλύτερη καρδιά» δεν είναι ανατομικό θαύμα, αλλά μεταφορά για έναν εγκέφαλο που αρχίζει να λειτουργεί πιο κοινωνικά. Από ανατομική σκοπιά, ο Γκριντς δεν είναι απλώς ένας χριστουγεννιάτικος κακός. Είναι ένα φανταστικό παράδειγμα του πώς η μορφή, η λειτουργία και η συμπεριφορά συνδέονται. Και τελικά, η ιστορία του υποδηλώνει ότι ακόμη και η πιο βαθιά ριζωμένη καχυποψία μπορεί να μεταμορφωθεί, όχι με μαγικό τρόπο, αλλά μέσω μιας ουσιαστικής αλλαγής στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους άλλους. Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr