Δύο 17χρονοι, η Φανή και ο Γιάννης έφτιαξαν μια υπέροχη ταινία μικρού μήκους με τη βοήθεια του κινητού τους τηλεφώνου. Τα δύο έφηβα παιδιά αποφάσισαν να μοιραστούν τις ανησυχίες της ηλικίας τους, τους προβληματισμούς τους, τις σκέψεις τους για τη ζωή και τον θάνατο με τον πιο δημιουργικό τρόπο: Δημιουργώντας μια ταινία και το έκαναν με τα μόνα μέσα που διέθεταν. Θέμα της; Ο θάνατος και το νόημα της ζωής. Η ταινία των μόλις 13:40 λεπτών έχει τον ιδιαίτερο και ταιριαστό τίτλο «NEKYIA» (νέκυς είναι ο νεκρός, το πτώμα). Πρόκειται για έναν τίτλο από την αρχαία ελληνική μυθολογία που αναφέρεται σε τελετουργία επίκλησης των νεκρών (νεκρομαντεία) για να μάθει κανείς το μέλλον. Είναι επίσης ο τίτλος της ραψωδίας λ' της Οδύσσειας, όπου ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Άδη για να πάρει χρησμό από τον Τειρεσία, μια κομβική κατάβαση στον κάτω κόσμο. Η Φανή και ο Γιάννης μίλησαν στο Iefimerida για το πώς αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους ταινία, τι σημαίνει γι' αυτούς αλλά και για τα όνειρά τους για το μέλλον. Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς που πρέπει να ξέρουμε... Είμαστε δύο 17χρονοι που τα τελευταία χρόνια μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ασχολούμαστε με το θέατρο τρία χρόνια περίπου και γνωριστήκαμε στο θεατρικό εργαστήρι του Ωδείου Αθηνών, όπου δουλεύαμε συχνά μαζί σε διάφορα project. Παρακολουθούμε θεατρικές παραστάσεις, τις συζητάμε, τις αναλύουμε, και αυτή η κοινή μας ματιά μάς έφερε πιο κοντά δημιουργικά. Η ΝΕΚΥΙΑ ήταν η πρώτη μας δουλειά εκτός του ωδείου, η πρώτη φορά που δοκιμάσαμε να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς πλαίσιο σχολής ή καθοδήγηση. Πώς γεννήθηκε η ιδέα του ΝΕΚΥΙΑ; Πώς το εμπνευστήκατε αυτό το project; Το σενάριο, το οποίο πρωτογράφτηκε από τον Γιάννη, έμοιαζε αρχικά σαν πολλοί στοχασμοί τοποθετημένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, πριν πάρει την πρώτη μορφή σεναρίου. Αντλήθηκε απο τις πραγματικές υπαρξιακές ανησυχίες που θεωρούμε πως επικρατούν διαχρονικά στον κόσμο. Τον Φεβρουάριο του 2025, μοιραστήκαμε το σενάριο και ξεκίνησε όλη η δημιουργική διαδικασία. Μέχρι τον Ιούνιο, που ξεκινήσαμε τα γυρίσματα, το σενάριο υπέστη τρομερές αλλαγές στην δομή της ιστορίας, χωρίς ωστόσο να χαθεί το βασικό νόημα και ο κεντρικός θεματικός άξονας του έργου, ο οποίος είναι ο θάνατος και το νόημα της ζωής. Ήταν ένα σενάριο το οποίο απαιτούσε προσοχή με την διαχείρισή του. Γι' αυτό, κάθε εμπόδιο που εμφανίζονταν στον δρόμο μας, όπως η ποιότητα της κάμερας, του ήχου και ο φωτισμός, αντιμετωπίζονταν με την κατάλληλη προσοχή. Τι θέλατε να πετύχετε με αυτό; Να φέρετε κάτι νέο και διαφορετικό; Με την δημιουργία αυτής της ταινίας μικρού μήκους δεν σκοπεύαμε να προτείνουμε κάτι νέο ή διαφορετικό, αλλά θέλαμε περισσότερο να αγγίξουμε συναισθηματικά τους θεατές με το αυτούσιο κείμενο. Η καλλιτεχνική μας προσέγγιση ήταν σκόπιμα λιτή οπτικά, και πλούσια ακουστικά, προκειμένου να δοθεί η κατάλληλη έμφαση στο σενάριο και το κείμενο το οποίο εκφωνούνταν. Επίτηδες η ταινία διαμορφώθηκε έτσι ώστε να μην έχει μια απόλυτη ερμηνεία, αλλά ο καθένας να μπορεί να συσχετίσει αυτό που βλέπει με κάποιο δικό του προσωπικό βίωμα το οποίο περιλαμβάνεται υπό την ομπρέλα των υπαρξιακών ανησυχιών μας. Η βασική ιστορία είναι ότι ο χαρακτήρας της Φανής έχει πεθάνει, και ο χαρακτήρας του Γιάννη επεξεργάζεται τον θάνατο αυτό. Παρατηρούμε την κατάρρευση του ψυχισμού του χαρακτήρα του Γιάννη μέχρι να φτάσει στην αποδοχή του θανάτου. Λόγω της έντονης αλληγορικής εικόνας του ΝΕΚΥΙΑ, η μεταφορά πίσω από τον σκελετό της ιστορίας γίνεται εύληπτη, χωρίς να εξηγείται σαφώς. Αυτό είναι κάτι που αφήσαμε για τους θεατές. Για αυτό κάποιες φορές φαίνεται σαν να απευθυνόμαστε άμεσα στον άνθρωπο πίσω από την οθόνη, για να τον καλέσουμε να διαπεράσει την ιστορία που έχουμε εφεύρει και να ψάξει βαθιά μέσα του για μια ερμηνεία για όσα βλέπει. Ποια είναι τα σχέδια και τα όνειρά σας για το μέλλον; Είναι διαφορετικά ή θέλετε να ακολουθήσετε αυτό το μονοπάτι; Τα σχέδια μας για το μέλλον δεν είναι ακριβώς ίδια. Από τη μία υπάρχει μια μεγαλύτερη βεβαιότητα, από την άλλη, περισσότερη αναζήτηση. Αυτό όμως που μας ενώνει είναι ότι κανείς από τους δύο δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του μακριά από τον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου. Φανή: Η υποκριτική και η τέχνη του θεάτρου έχουν ξεκάθαρη προτεραιότητα για εμένα. Είναι κάτι που γνωρίζω ότι θέλω να ακολουθήσω, γι' αυτό και σκοπεύω να δώσω εξετάσεις σε δραματικές σχολές, μετά τις Πανελλήνιες. Η σχέση μου με τη σκηνή είναι συγκεκριμένη και συνειδητή. Γιάννης: Εγώ, αντίθετα, βρίσκομαι περισσότερο σε φάση διερεύνησης. Δεν ξέρω ακόμα τι ακριβώς θέλω να κάνω στο μέλλον, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποχωριστώ τον κλάδο του θεάτρου και του κινηματογράφου, είτε αυτός πάρει τη μορφή της γραφής, της σκηνοθεσίας ή της ερμηνείας. Και οι δύο, ωστόσο, δίνουμε φέτος Πανελλήνιες, σε μια χρονιά γεμάτη πίεση και αποφάσεις. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη για δημιουργία παραμένει κοινή και σταθερή. Αυτή αποτελεί και το σημείο συνάντησης των δρόμων μας. Ποιοι σας στήριξαν σε αυτή σας την προσπάθεια; Η αρχική μας πρόθεση ήταν να φτιάξουμε το project αποκλειστικά οι δυο μας, καθώς το ίδιο το σενάριο απαιτούσε μια πολύ προσωπική και κλειστή διαδικασία. Στην πορεία, όμως, νιώσαμε την ανάγκη να ζητήσουμε τη βοήθεια ανθρώπων που εμπιστευόμαστε απόλυτα: φίλων και συμμαθητών μας από το ωδείο. Αποφασίσαμε να μη συνεργαστούμε με επαγγελματίες ή μεγαλύτερους σε ηλικία συντελεστές. Θέλαμε αυτή η πρώτη μας εξωτερική δουλειά να γίνει μέσα από τις δικές μας δυνατότητες, με ανθρώπους της ηλικίας μας, ώστε να δοκιμάσουμε τους εαυτούς μας και να ανακαλύψουμε τα όριά μας. Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr