بحران شربت تریاک، آرام و بی‌صدا آغاز نشد؛ از وقتی درمانگران مقابل وزارت بهداشت تجمع کرده و از اواخر آذرماه هشدارهای‌شان را رسانه‌ای کردند، ماجرا هم علنی شد. ۲۵ آذر، ماجرا شکل علنی‌تری به خود گرفت. اعتراض جمعی درمانگران اعتیاد نسبت به کمبود «شربت تنتور اپیوم» توجه‌ها را به بحرانی جلب کرد که ماه‌ها در مراکز ترک اعتیاد جریان داشت؛ دارویی که به‌عنوان پایه درمان نگهدارنده، نقش تعیین‌کننده‌ای در تثبیت وضعیت صدها هزار بیمار وابسته به مواد افیونی دارد. به گفته مسئولان صنفی این حوزه، در بیش از ۱۵ استان کشور سهمیه شربت تریاک یا به‌ طور کامل قطع شده یا به‌شدت کاهش یافته است؛ سهمیه‌هایی که هیچ تناسبی با تعداد بیماران تحت پوشش ندارد. بحران شربت تریاک، آرام و بی‌صدا آغاز نشد؛ از وقتی درمانگران مقابل وزارت بهداشت تجمع کرده و از اواخر آذرماه هشدارهای‌شان را رسانه‌ای کردند، ماجرا هم علنی شد. ۲۵ آذر، ماجرا شکل علنی‌تری به خود گرفت. اعتراض جمعی درمانگران اعتیاد نسبت به کمبود «شربت تنتور اپیوم» توجه‌ها را به بحرانی جلب کرد که ماه‌ها در مراکز ترک اعتیاد جریان داشت؛ دارویی که به‌عنوان پایه درمان نگهدارنده، نقش تعیین‌کننده‌ای در تثبیت وضعیت صدها هزار بیمار وابسته به مواد افیونی دارد. به گفته مسئولان صنفی این حوزه، در بیش از ۱۵ استان کشور سهمیه شربت تریاک یا به‌ طور کامل قطع شده یا به‌شدت کاهش یافته است؛ سهمیه‌هایی که هیچ تناسبی با تعداد بیماران تحت پوشش ندارد. در دل این کمبود، شکافی عمیق میان «درمان قانونی» و «بازار غیرقانونی مواد» در حال شکل‌گیری است. نایب‌رئیس صنف درمانگران اعتیاد استان تهران در گفت‌وگو با رسانه‌ها تأکید کرده هزینه درمان نگهدارنده با شربت تریاک برای هر بیمار ماهانه کمتر از دو میلیون تومان است، اما خروج بیمار از چرخه رسمی درمان، او را با هزینه‌های ۱۵ تا ۱۸ میلیون تومانی در بازار سیاه مواجه می‌کند؛ بازاری که نه‌تنها فشار اقتصادی مضاعفی ایجاد می‌کند، بلکه خطر گرایش به مواد صنعتی پرقدرت مانند فنتانیل را نیز افزایش می‌دهد. هم‌زمان، گزارش‌های منتشرشده از سوی رسانه‌های تخصصی حوزه اعتیاد نشان می‌دهد کاهش شدید تولید تریاک در افغانستان، افت خلوص مواد کشف‌شده و نبود تأمین پایدار مواد اولیه، وزارت بهداشت را با بحرانی چندلایه در تولید داروهای مبتنی بر تریاک مواجه کرده است.