त्यो बेला यस्तो थियो, जतिबेला हरेक युवाको सपनामा विदेशको रङ चम्किन्थ्यो । तर, दार्चुलाका नवराज जोशीको आँखामा भने आफ्नो माटोको प्यास थियो ।  ‘पराइको भूमिमा दु:ख बेचेर धन कमाउनुभन्दा आफ्नै धर्तीमा पसिना बगाउनुमा ठूलो आत्मसम्मान छ’ भन्ने उनले बुझे । काठमाडौंको गल्ली छाडेर उनी सुदूरपश्चिमका डाँडा पाखामा फर्किए, हातमा लिएर संकल्पको एक झोला ।  नेपाललाई परिवर्तन गर्न हाइटेक ग्याजेट होइन, लगनशील कृषकको हात चाहिन्छ । उनको यो यात्रा एक युवाको घर फिर्ती थिएन, यो त देशको आयातमुखी अर्थतन्त्रविरुद्ध गरिएको...