Als de gemiddelde West-Fries aan een Hoornse broeder denkt, gaat dat meestal over het krentenbrood. Maar in dit geval gaat het om de katholieke broeder Everardus Witte. Everardus is als Jan Witte geboren in 1886 in Hoorn en groeide op in Alkmaar. En Jan wordt mogelijk zalig verklaard. Een stap in het proces om heilig verklaard te worden, waar uiteindelijk de paus het beslissende woord in heeft. Wie was deze 'heilige Horinees'? Jan werd geboren in een gelovig gezin in Hoorn. In zijn jeugd ging de familie naar de Franciscuskerk. Dit was een voorganger van de Koepelkerk aan het Achterom in Hoorn. In deze kerk raakte Witte in aanraking met de Franciscaanse spiritualiteit, een stroming binnen het katholieke geloof. Hij sloot zich later in zijn leven aan bij de orde Minderbroerders Franciscanen. De orde staat in het teken van de leer van Franciscus van Assisi uit de 13e eeuw. De broeders leven een bezitloos bestaan in armoede en zijn er voor de armen in de wereld. Tekst gaat verder onder afbeelding. Wat maakte hem bijzonder? In 1891 kiest Jan voor het kloosterleven. Hij treedt in als broeder en krijgt daar ook een nieuwe naam: Everardus. Binnen de kloostermuren vervult hij twee taken die op het eerste gezicht eenvoudig lijken, maar die hem juist dicht bij mensen brengen: hij is portier én schilder. Dat laatste is opvallend. Voordat hij het klooster binnengaat, leert hij in Alkmaar het vak bij schilder Kläsener. Daar ontwikkelt hij zich in religieuze kunst, een vaardigheid die hij zijn hele leven blijft gebruiken. Ook nadat hij broeder is geworden, blijft hij schilderen. Zijn werk is niet alleen een ambacht, maar ook een vorm van dienstbaarheid: beelden maken die passen bij het geloofsleven van de gemeenschap. Vincent Blom is de voorzitter van de kerkelijke rechtbank die het proces hier in Nederland overziet en toetst. Hij is plebaan, pastoor in een kathedraal, van de Sint Janskathedraal in Den Bosch. "Hij leefde in grote eenvoud", vertelt hij over Everardus. "Zijn werk als portier in het klooster bracht hem in contact met heel veel mensen. Ze kwamen naar de kloosterpoort met hun verdriet en zorgen en vroegen hem om voor hen te bidden." "Hij zei dan steevast 'Nee daar gaan we samen voor bidden'. Daarmee bracht hij heel veel mensen troost, sterkte, kracht en bemoediging. Bij leven werd hij dan ook door velen al gezien als heilige. Dat was hij natuurlijk nog niet maar het zegt wel wat over hoeveel mensen hij heeft geraakt", vertelt de plebaan. Ook zijn vrome manier van leven maakte indruk. "Hij heeft uren en uren geknield gezeten op de koude stenen in de kloosterkerk bij het altaar. Een leven dat van de vroege ochtend tot de late avond gevuld was met gebed. Voor hem en anderen. Dat was inspirerend voor velen", vertelt Blom. Tijdens zijn leven begon hij rond het klooster in Megen, waar hij woonde en werkte, al bekend te worden. Al snel kreeg hij de bijnaam het 'Heilig Bruurke van Megen'. Na zijn dood is hij begraven in de tuin van het klooster. Zijn graf veranderde al snel in een geliefde plek voor gelovigen, een probleem voor het klooster aangezien het klooster niet voor vrouwen toegankelijk is. Omdat het aantal aanbidders toenam, is besloten een eigen grafkapel te bouwen voor Everardus. Tot op de dag van vandaag wordt deze bezocht door mensen die een gebedje op papier tussen de mouwen van zijn grafmonument stoppen. Sporen in de regio De kerkelijke rechtbank heeft de belangrijke plekken in het leven van Everardus bezocht. Zijn geboortehuis op de Veemarkt 3 in Hoorn bijvoorbeeld. Maar ook de Koepelkerk aan het Grote Noord bezochten ze. Everardus verhuisde op zijn tiende met het gezin naar Alkmaar. Op een schildering in de Sint Laurentiuskerk in Alkmaar vond de plebaan een jonge Jan Witte als misdienaar in een processie. "Als hij ooit heilig wordt verklaard kan er een aureool rond aan hem worden toegevoegd op de muurschildering", vertelt Blom. Een wonder? De orde waarvan Witte lid was zette het proces in gang en vroeg zijn zaligverklaring al in de jaren vijftig aan. Met als doel om hem uiteindelijk heilig te laten verklaren. "Het heeft even stil gelegen, maar is na deze pauze een aantal jaren geleden weer opgepakt door de orde", zegt Vincent Blom. "Als je dit proces inzet is het einddoel wel een heiligverklaring. Voor die vervolgstap is dan een wonder nodig. Bijvoorbeeld een wonderbaarlijke genezing op zijn voorspraak." Een wonderbaarlijke genezing op zijn voorspraak betekent dat gelovigen een gebed wijden aan broeder Everardus, en dat deze gebeden daardoor 'gehoord' worden. In de jaren na zijn dood kwamen de meldingen binnen van katholieken die vertelden dat dit ook gebeurde. Het proces in Nederland loopt bijna ten einde. "Het is een zorgvuldig proces, waarin het complete leven van Everardus wordt onderzocht. Dat kan jaren duren. Volgend jaar november dragen we een compleet dossier over aan het Vaticaan", aldus Blom.