گویا همچنان ارادهای جدی برای مدیریت افراطگرایی قومی و فحاشی و پردهدریها در ورزشگاههای کشور وجود ندارد. در آخرین دست از این رویدادهای ناخوشایند، تصاویر توهینهای ناپسند به یکی از چهرههای محبوب و خوشنام فوتبال ایران یعنی کریم باقری بازتاب بسیاری در حوزه عمومی و شبکههای اجتماعی داشت. گویا همچنان ارادهای جدی برای مدیریت افراطگرایی قومی و فحاشی و پردهدریها در ورزشگاههای کشور وجود ندارد. در آخرین دست از این رویدادهای ناخوشایند، تصاویر توهینهای ناپسند به یکی از چهرههای محبوب و خوشنام فوتبال ایران یعنی کریم باقری بازتاب بسیاری در حوزه عمومی و شبکههای اجتماعی داشت. به دنبال توهین در سکوهای تماشاگران به کریم باقری، مربی تیم پرسپولیس و بازتاب بسیار گسترده و منفی آن، باشگاه تراکتورسازی بیانیهای منتشر کرد و پس از بیانیه باشگاه تراکتورسازی تبریز، کریم باقری نیز پس از سالها سکوت خود را شکست و بیعملی مسئولان باشگاه تراکتورسازی تبریز را در زمانی که به علی دایی و کریم باقری توهین شد، یادآور شد. به دنبال این رویدادها و حکم فدراسیون فوتبال درباره حواشی بازی تراکتورسازی تبریز و پرسپولیس، مالک باشگاه تراکتورسازی در بیانیهای مدعی شد «هواداران ما هدف شعارهای قومیتی قرار میگیرند» گویی آش اینقدر شور شده که صدای آشپز را هم درآورده است. 1- نخستینباری نیست که در حاشیه مسابقات ورزشی و از جمله در حاشیه بازیهای تیم تراکتورسازی تبریز اتفاقات ناخوشایند روی میدهد. از سال 1388 ورزش کشور یکباره با پدیدهای عجیب و غریب مواجه شد. در سکوهای تماشاگران لیدرها و تعدادی از تماشاگران شعارهای قومی و حتی ضد ایرانی سر دادند. در این دوره مالکیت باشگاه تراکتورسازی هنوز به بخش خصوصی واگذار نشده بود، اما مدیران باشگاه تراکتورسازی با سکوت در برابر این رویدادها، از آن گذشتند. در سالهای بعد این روند استمرار داشت. اما نه باشگاه و مدیران باشگاه دراینباره موضعی گرفتند و نه نهاد ناظر بر مسابقات یعنی فدراسیون فوتبال اقدام تنبیهی قابل قبولی، متناسب با مقررات فیفا، انجام داد. بیمسئولیتی و بیتوجهی به این روند حتی دامن دیگر سازمانهای مربوطه را در اوایل دهه 90 هم گرفته بود و هیچ اقدام مشهود و روشنی برای مقابله با این اقدامات صورت نگرفت. با انتقال مالکیت تیم به بخش خصوصی نیز این روند ادامه داشت. اما سکوت مدیران و مسئولان باشگاه همچنان استمرار داشت.