Η χρονιά έδωσε την αίσθηση μιας διαρκούς αστοχίας. Όχι απαραίτητα επειδή έλειψε η ποιότητα, αλλά επειδή σχεδόν τίποτα δεν κατάφερε να γίνει πραγματικό πολιτισμικό γεγονός. Αν οι τελευταίες μέρες του Δεκεμβρίου είναι παραδοσιακά η στιγμή των απολογισμών, των λιστών και των εύκολων συμφωνιών γύρω από το «τι ξεχώρισε», το 2025 αρνήθηκε πεισματικά να προσφέρει τέτοια βεβαιότητα. Αντί για consensus hits [ομόφωνες επιτυχίες], καθολικά τραγούδια ή κινηματογραφικά γεγονότα που να διαπερνούν κοινά και πλατφόρμες, η χρονιά έδωσε την αίσθηση μιας διαρκούς αστοχίας. Όχι απαραίτητα επειδή έλειψε η ποιότητα, αλλά επειδή σχεδόν τίποτα δεν κατάφερε να γίνει πραγματικό πολιτισμικό γεγονός. Έτσι, το ερώτημα άρχισε να επανέρχεται όλο και πιο επίμονα: μήπως το 2025 ήταν, τελικά, η χρονιά των μεγάλων αποτυχιών; Το πρώτο και πιο ηχηρό καμπανάκι Η απουσία ενός αδιαμφισβήτητου «τραγουδιού του καλοκαιριού» ήταν το πρώτο και πιο ηχηρό καμπανάκι. Σε αντίθεση με προηγούμενα χρόνια, όπου ένα ή δύο κομμάτια λειτουργούσαν ως κοινός παρονομαστής —αναπόφευκτα στο ραδιόφωνο, στα social, στα πάρτι— το 2025 πέρασε χωρίς soundtrack. Υπήρξαν επιμέρους επιτυχίες, viral στιγμές και niche φαινόμενα, αλλά τίποτα που να ενώνει πραγματικά το ακροατήριο. Ακόμη πιο ενδεικτικό ήταν το γεγονός ότι ούτε η Taylor Swift, το απόλυτο pop σημείο αναφοράς της τελευταίας δεκαετίας, δεν βγήκε αλώβητη. Το The Life of a Showgirl προκάλεσε εσωτερικές ρωγμές στο ίδιο της το fandom, με τους οπαδούς της, τους λεγόμενους Swifties να εκφράζουν ανοιχτά απογοήτευση. Αν ακόμη και η πιο «ασφαλής» φιγούρα της σύγχρονης ποπ δεν μπορεί να εγγυηθεί καθολική αποδοχή, τότε το πρόβλημα δεν είναι μεμονωμένο, αλλά δομικό. Στον κινηματογράφο η εικόνα ήταν ακόμη πιο ωμή Στον κινηματογράφο, η εικόνα ήταν ακόμη πιο ωμή. Το Χόλιγουντ επένδυσε σε prestige παραγωγές με τεράστια budgets, A-list ηθοποιούς και σκηνοθέτες κύρους, όμως τα ταμεία δεν ακολούθησαν. Το One Battle After Another του Paul Thomas Anderson θεωρήθηκε από πολλούς όχι απλώς η καλύτερη ταινία της χρονιάς, αλλά έργο που ορίζει μια ολόκληρη δεκαετία. Κι όμως, για τη Warner Bros. αποδείχθηκε οικονομικός εφιάλτης, με εκτιμώμενες απώλειες κοντά στα 100 εκατομμύρια δολάρια. Ήταν η πιο καθαρή έκφραση της αντίφασης του 2025: καλλιτεχνικός θρίαμβος, εμπορική αποτυχία. Άλλες παραγωγές δεν είχαν ούτε καν αυτό το καλλιτεχνικό άλλοθι. Το Christy , η βιογραφία της πυγμάχου Christy Martin με τη Sydney Sweeney, παρουσιάστηκε ως η ταινία που θα εδραίωνε την πρωταγωνίστρια ως σοβαρή δραματική ηθοποιό. Αντί γι’ αυτό, κατέγραψε μία από τις χειρότερες πρεμιέρες ευρείας διανομής στην ιστορία του box office, με μόλις 1,3 εκατομμύρια δολάρια στο άνοιγμα και χλιαρή κριτική υποδοχή. Το Springsteen: Deliver Me From Nowhere έμοιαζε στα χαρτιά με ασφαλές στοίχημα: ο μύθος του Bruce Springsteen, ο Jeremy Allen White στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του, prestige αισθητική. Το αποτέλεσμα ήταν μικτές κριτικές και παγκόσμιες εισπράξεις που δεν κάλυψαν ούτε τον προϋπολογισμό. Ακόμη πιο σοκαριστική ήταν η περίπτωση του The Smashing Machine : ο Dwayne “The Rock” Johnson, ο πιο εμπορικός ηθοποιός του 2024, κατέγραψε το χειρότερο άνοιγμα της καριέρας του, παρά το Oscar buzz και τη δραματική του μεταμόρφωση. Συλλογικά, αυτές οι αποτυχίες κατέστησαν σαφές ότι το prestige cinema, όπως το γνωρίζαμε, δεν λειτουργεί πλέον ως εμπορικό μοντέλο. Οι ταινίες «φτιαγμένες για Όσκαρ» δεν αρκεί πια να είναι καλές· πρέπει να ξεπεράσουν έναν κορεσμένο, κουρασμένο θεατή που έχει μάθει να περιμένει το streaming. Και εδώ ακριβώς εμφανίζεται η επόμενη μεγάλη ρωγμή του 2025. Μια δημόσια ταπείνωση για το streaming Παρότι το streaming ξεπέρασε για πρώτη φορά τη συμβατική τηλεόραση σε συνολική θέαση, αυτό δεν σήμαινε υγεία για τις πλατφόρμες. Το YouTube κατέγραψε ιστορικό ρεκόρ, ξεπερνώντας όχι μόνο το Netflix αλλά κάθε άλλη υπηρεσία, αποδεικνύοντας ότι το κοινό προτιμά δωρεάν, αποσπασματικό περιεχόμενο. Η αποτυχημένη ζωντανή μετάδοση των Όσκαρ από το Hulu —όπου πολλοί θεατές έχασαν τις σημαντικότερες κατηγορίες— λειτούργησε σαν δημόσια ταπείνωση για το streaming ως θεματοφύλακα μεγάλων πολιτισμικών γεγονότων. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ακαδημία στρέφεται πλέον στο YouTube: όχι ως όραμα, αλλά ως αναγκαστική λύση. Μέσα σε αυτό το τοπίο, η έννοια της επιτυχίας άρχισε να αποσυντίθεται. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν υπήρξε καλή τέχνη· ήταν ότι σχεδόν τίποτα δεν κατάφερε να συγκεντρώσει μαζικά ακροατήρια. Οι θεατές προτίμησαν να περιμένουν τις ταινίες στο σπίτι, να δουν clips αντί για σειρές, να ακούσουν playlists αντί για άλμπουμ. Η άνοδος του περιεχομένου χαμηλής ποιότητας, συχνά ενισχυμένου ή παραγόμενου από AI, ενέτεινε την αίσθηση κορεσμού και απαξίωσης. Ίσως, λοιπόν, το 2025 να μη μείνει στην ιστορία απλώς ως «χρονιά των flops», αλλά ως η χρονιά που κατέρρευσε η λεγόμενη «μονοκουλτούρα». Χωρίς ένα τραγούδι που να παίζει παντού, χωρίς μια ταινία που «όλοι πρέπει να δουν», χωρίς κοινές στιγμές γύρω από το ίδιο έργο, η ποπ κουλτούρα διασπάστηκε σε χιλιάδες μικρά, ασύνδετα οικοσυστήματα. Και αυτό, περισσότερο από κάθε αποτυχημένο box office ή χαμένο hit, είναι η μεγαλύτερη αποτυχία του 2025 — ή ίσως το πιο ξεκάθαρο σημάδι ότι μπαίνουμε σε μια εντελώς διαφορετική εποχή. Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr