Μία τολμηρή και ανιδιοτελή απόφαση που έλαβε την περίοδο που διαγνώστηκε με long covid εξιστορεί η Kate Benson. «Όταν αρρώστησα με long COVID, επέστρεψα στο σπίτι των γονιών μου. Σιγά-σιγά συνήθισα ξανά τη ζωή στο οικογενειακό περιβάλλον, για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια, και υιοθέτησα μια ρουτίνα με δείπνο και τηλεόραση τα βράδια με τους γονείς μου, μαζί με περιστασιακό καφέ τα Σαββατοκύριακα με φίλους» αναφέρει στο Bussiness Insider η Kate Benson. «Ο χρόνος κυλούσε αργά, και δεν μπορούσα να φανταστώ ποια θα ήταν τα επόμενα βήματα της ζωής μου. Δεν ήξερα αν θα ανάρρωνα πλήρως, αν θα επέστρεφα στη δουλειά ή αν θα ζούσα ξανά μόνη μου» αναφέρει χαρακτηριστικά. «Μετά από έναν χρόνο, καθώς τα συμπτώματά μου άρχισαν να βελτιώνονται, ένιωθα όλο και πιο ανήσυχη και ήθελα να προχωρήσω στο επόμενο βήμα. Όμως, καθημερινά ακόμα πάλευα με δυσκολίες, και η αυτοπεποίθησή μου είχε πληγεί. Δεν ήξερα τι να κάνω» αναφέρει η Kate Benson στο Business Insider. «Κάποιος άλλος που σιγά σιγά έχανε την ανεξαρτησία του ήταν ο παππούς μου. Δεν μπορούσε πλέον να οδηγεί, και έτσι έμενε μόνος του σε μια απομακρυσμένη περιοχή. Η γιαγιά μου είχε πεθάνει τον προηγούμενο χρόνο, και αργότερα ακολούθησε ο σκύλος του, με αποτέλεσμα να νιώθει μοναξιά και εξάρτηση από εμάς για βοήθεια» εξηγεί. «Τότε μου ήρθε η ιδέα να μετακομίσω σε ένα τροχόσπιτο κοντά στο σπίτι του». «Όταν πρότεινα να ζήσω σε ένα τροχόσπιτο στον κήπο του παππού, πολλοί θεώρησαν ότι ήταν αστείο. Μέχρι ενός σημείου, όντως ήταν. Είχα όμως την τύχη να έχω γονείς με τους οποίους μπορούσα να ζήσω σε ένα ζεστό και άνετο σπίτι», σημειώνει η Benson. Η απόφαση που άλλαξε τη ζωή της «Παρά ταύτα, επέλεξα να μετακομίσω σε ένα μικρό τροχόσπιτο στην αρχή του φθινοπώρου, γιατί αυτό που πραγματικά χρειαζόμουν εκείνη την περίοδο ήταν ανεξαρτησία. Ήθελα να δω αν θα μπορούσα να ζήσω ξεχωριστά από τους γονείς μου, που πάντα με στήριζαν τις δύσκολες μέρες, αλλά και αν θα ένιωθα πολύ μοναξιά χωρίς την καθημερινή παρουσία τους. Διακόσμησα το τροχόσπιτο για να νιώθω σαν στο σπίτι μου, μάζεψα μερικά προσωπικά αντικείμενα και μετακόμισα. Η ζωή δεν ήταν χωρίς δυσκολίες. «Η αδυναμία να λειτουργήσει το αέριο με ανάγκασε να χρησιμοποιώ ηλεκτρικές κουβέρτες και θερμαντικά σώματα, κάτι σαφώς επικίνδυνο, αλλά γενικά ήμουν ευχαριστημένη», αναφέρει η Kate. Ωστόσο, ένιωθα ξανά ότι η ζωή μου ήταν δική μου. Ήταν υπέροχο να βλέπω τον παππού μου τακτικά. «Κάθε πρωί ερχόταν και χτυπούσε την πόρτα του τροχόσπιτου για να με χαιρετήσει και να δει αν ήμουν καλά. Μάλιστα, είπε στον πατέρα μου ότι ένιωθε πως γίναμε στενοί φίλοι». «Απέφευγα τις σχέσεις λόγω της ασθένειας» «Παράλληλα, βρήκα το θάρρος να αρχίσω πάλι να βγαίνω ραντεβού. Τα τελευταία δύο χρόνια είχα αποφύγει τις σχέσεις λόγω άγχους, ασθένειας ή έλλειψης ενέργειας. Όμως, με τους γονείς να μην βρίσκονται στο διπλανό δωμάτιο, ένιωσα ανανεωμένη. Επέστρεψα στις εφαρμογές γνωριμιών και σύντομα άρχισα να συνομιλώ με ανθρώπους, χάρη στην ανανεωμένη αυτοπεποίθησή μου». Το πρόβλημα που δεν είχα προβλέψει ήταν η έλλειψη ιδιωτικότητας. Λίγο πριν μετακομίσω, η οικογένειά μου είχε εγκαταστήσει μια κάμερα Ring που κοιτούσε απευθείας προς το τροχόσπιτο και όλοι είχαν πρόσβαση. «Ξέχασα πως όταν έφερνα κάποιο ραντεβού κοντά στην κάμερα, θα ειδοποιούσε όλη την οικογένεια», θυμάται η Kate. Παρά την μικρή αναστάτωση, κατάφερα να απενεργοποιήσω την κάμερα, αλλά η φιλοξενία ραντεβού στο νέο μου σπίτι ποτέ δεν ήταν εύκολη. Παρά την ανεξαρτησία που απέκτησα, η εμπειρία δεν ήταν τυπική. «Ωστόσο, οι τρεις μήνες στο τροχόσπιτο με έφεραν πιο κοντά στον παππού μου και με βοήθησαν να σταθώ ξανά στα πόδια μου», καταλήγει η Benson. Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr