تصور کنید درون مکعبی آینه‌ای گیر افتاده‌اید. هر طرف که برمی‌گردید، تصویر خودتان را می‌بینید، اما نه یک تصویرِ شفاف و صادق؛ تصویری شکسته، تحریف‌شده، ناتمام. گاهی در قامت قربانیِ شوربختی‌های پی‌درپی ظاهر می‌شوید، گاهی در قالب شیادی حریص و گاهی فقط یک تودۀ سردرگمی که چشم‌درچشم بازتاب خودش دوخته و پاسخی نمی‌یابد. فضای ذهنی و عینیِ «موبه‌مو» چنین تصویری است. دکتر محمدرضا امینی .  پژوهشگر فلسفه‌ اخلاق