Marjan Kamali’nin Tahran’ın Aslan Kadınları romanı, daha ilk sayfalarda okuru iki yüzey arasında gezdirir: Biri cilalı bir mağaza zemini, diğeri hafızanın pütürlü, kolay silinmeyen yüzeyi. Ellie’nin Manhattan’daki parfüm tezgâhında duruşu-kendisini “bakımlı” bir role yerleştirmesi, adının yakasında bir kart gibi taşınması-bir kimliğin değil, bir düzenin gösterisidir. Satış görevlisi olmanın gerektirdiği küçük teatral jestler; mavi damarlı bileklere “iyilik bahşeder gibi” sıkılan koku; müşterinin kaçışı, diğerinin nezaketi…