روزبه کردونی، سیاست پژوه در یادداشتی با اشاره به موضع اخیر رئیس جمهور دربرابر اعتراضات رخ داده طی روزهای اخیر نوشت:« موضع و اقدام دکتر مسعود پزشکیان در مواجه با اعتراضات اخیر واجد معنایی فراتر از یک واکنش اجرایی کوتاه‌مدت است. مأموریت‌دادن برای شنیدن مطالبات معترضان و تأکید هم‌زمان بر معیشت مردم و اصلاحات ساختاری در نظام پولی و بانکی، بیانگر این فهم است که اعتراض، دشمن ثبات نیست؛ بی‌پاسخی به اعتراض است که ثبات را می‌فرساید. اگر این رویکرد به سازوکارهای مشخص گفت‌وگو، زمان‌بندی روشن اصلاحات و پاسخ‌گویی نهادی منتهی شود، می‌تواند دولت را از «طرف منازعه» به «تنظیم‌کننده گفت‌وگو» ارتقا دهد.» «در فلسفه سیاست، لحظه اعتراض همواره لحظه انتخاب است. قدرت در برابر اعتراض سه راه بیش‌تر پیشِ‌رو ندارد: سکوت و انکار، سرکوب و حذف، یا به‌رسمیت‌شناختن و گفت‌وگو. دو راه نخست ممکن است در کوتاه‌مدت آرامشی ظاهری ایجاد کنند، اما در واقع رنج را به زیر پوست جامعه می‌رانند و سرمایه اعتماد عمومی را فرسوده می‌سازند. راه سوم دشوارتر و پرهزینه‌تر است، اما تنها مسیری است که می‌تواند به ثباتی پایدار و انسجامی واقعی بینجامد. انتخاب گفت‌وگو، به‌ویژه در شرایط نوسان اقتصادی و فشار معیشتی، نشانه بلوغ حکمرانی است؛ بااین‌حال، این انتخاب به‌هیچ‌وجه به‌معنای رهاسازی نظم یا تعلیق قانون نیست. برعکس، گفت‌وگوی مؤثر نیازمند تمایزی شفاف میان اعتراض مدنیِ مشروع و مداخله فرصت‌طلبانه و تبهکارانه است. این تمایز زمانی معتبر و قابل دفاع است که با معیارهای روشن، رویه‌های قابل نظارت و تضمین حقوق شهروندی همراه شود؛ در غیر این صورت، خطر آن وجود دارد که گفت‌وگو به شنیدن نمادین تقلیل یابد و صداهای واقعی زیر عنوان «اخلال» حذف شوند. حکمرانی عاقلانه، هم‌زمان که حق اعتراض و شنیده‌شدن را به‌رسمیت می‌شناسد، موظف است از امنیت بیان، امکان نمایندگی مستقل معترضان و پیگیری نهادی مطالبات نیز صیانت کند.