محمد زینالی معتقد است: ما توسعه را در ایران به‌شدت تقلیل داده‌ایم. توسعه بیش‌تر به توسعه کالبدی، عمرانی و اقتصادی فهم شده است. جاده، سد، برج، شهرک بسازیم و بفروشیم به دولت و مردم. اما توسعه اجتماعی، یعنی انسانی‌تر شدن روابط، شکل نگرفته است. بنابراین توسعه در ایران که از دهه ۱۳۲۰ زیرجلد استقرار حکومت می‌رود، به فعالیتی پلاستیکی و بی‌روح تبدیل شد.