شهر باستانی ری، یکی از کهن‌ترین و مهم‌ترین مراکز تمدنی ایران با وجود جایگاه تاریخی بی‌بدیل خود، امروز با چالش‌های جدی در حوزه حفاظت، تعیین عرصه و ضوابط مصوب حریم و نیز صیانت از آثار تاریخی و طبیعی مواجه است؛ چالش‌هایی که به گفته کارشناسان، نتیجه دهه‌ها بی‌توجهی، توسعه ناهماهنگ شهری و کمبود حمایت‌های نهادهای متولی است. به گزارش خبرنگار ایلنا، علی هژبری، باستان‌شناس و سرپرست پایگاه میراث ملی ری، با اشاره به پیشینه کاوش‌های علمی در این منطقه به خبرنگار ایلنا گفت: از سال ۱۳۱۳، تعدادی از محوطه‌های بسیار مهم کشور در شهرستان ری به ثبت ملی رسیده‌اند. پس از آن، اریک اشمیت در برخی محوطه‌ها از جمله دژ رشکان که در واقع همان شهر باستانی ری است، کاوش‌هایی انجام داد و سپس کاوش‌های چال ترخان آغاز شد. نتایج این کاوش‌ها، دنیای آن روز را از یافته‌های ارزشمند باستان‌شناسی متحیر کرد اما متأسفانه اشمیت در سانحه هوایی جان خود را از دست داد و به استثنای تعدادی طرح و نقشه و اطلاعات مفید دیگر، نتوانست اطلاعات منتشر شده‌ای همچون تخت جمشید یا پرواز بر فراز شهرهای ایران از ری داشته باشد حال آنکه او به عنوان باستان‌شناسی باهوش، از اهمیت ری به خوبی مطلع بود. به گفته این باستان‌شناس، ری از پیش از تاریخ به عنوان جایگاه مهم استقرار انسان مورد توجه بوده و آثار قمی‌آباد از پارینه‌سنگی جدید تا تپه چشمه‌علی نشان از اهمیت فراوان منطقه دارد که بعدها در دوران معرغ و عصر آهن نیز اهمیت روزافزونی یافت. در دوران تاریخی ری، این شهر با عنوان راگا در منابع نزد پادشاهان هخامنشی جایگاه ویژه‌ای داشته و دست‌کم از دوره اشکانی بر اساس شواهد باستان‌شناختی، از اهمیت بالایی برخوردار بوده است.