Hai varias feridas que marcaron a historia do século XX. Unha delas é o horror do exterminio do pobo xudeu planificado durante a Segunda Guerra Mundial. É imposible aportar unha cifra precisa, pero o que sabemos é que máis de seis millóns de persoas foron asasinadas a través dunha maquinaria de deshumanización que deu como froito un sistema de deportacións masivas, campos de exterminio e cámaras de gas. O réxime da Alemaña nazi deu en denominar isto Endlösung der Judenfrage (solución final da cuestión xudea). Un dos principais ideólogos desta maquinaria foi Adolf Eichmann, o gran burócrata do exterminio. Un funcionario especialmente hábil na organización da deportación masiva do pobo xudeu a guetos e campos de extermino. Eichmann foi xulgado en Xerusalén dentro dunha urna de cristal blindado para evitar que o asasinasen. O xulgado declarouno culpable de xenocidio. Aforcárono no ano 1962 en Ramla. As súas palabras antes de morrer foron «Tiven que obedecer as regras da guerra e as da miña bandeira. Estou listo». Da cobertura xornalística do seu xuízo naceu o ensaio da filósofa Hannah Arendt Eichmann en Jerusalén. Un estudo sobre a banalidade do mal, sobre a frialdade e obediencia coa que Eichmann se entregou á tarefa de executar o Holocausto coma se fose un mero trámite burocrático e non un plan organizado de asasinato. O inferno do holocausto entregoulle ao mundo o termo xenocidio, unha ferramenta que se definiu na Convención para a Prevención e a Sanción do Delito de Xenocidio do 1948. Este tratado establece o compromiso da comunidade internacional para que non se volvese repetir un feito tan atroz. É un instrumento de dezanove artigos que proporciona a primeira definición xurídica internacional do termo xenocidio e estipula o deber dos Estados que ratificaron ou se uniron á Convención de evitar e castigar este delito de dereito internacional. Enténdense por xenocidio, conforme á Convención do 1948, calquera dos seguintes actos realizados coa intención de destruír, total ou parcialmente, un grupo nacional, étnico, racial ou relixioso, como tal: matanza de membros do grupo; lesión grave da integridade física ou mental dos membros do grupo; sometemento intencional do grupo a condicións de existencia que supoñan a súa destrución física, total ou parcial; medidas destinadas a impedir os nacementos no seo do grupo; traslado pola forza de nenos do grupo a outro grupo. Esta pasada semana, Pedro Sánchez cualificou as accións israelitas en Gaza coma xenocidio, aportando datos estarrecedores das mortes, persoas feridas e en risco de desnutrición, e cerca de dous millóns de desprazadas. Benjamin Netanyahu vendeulle ao mundo unha operación militar para responder os atentados de Hamás, mais ao que estamos asistindo é á eliminación da poboación palestina. Gaza xa non existe. Existe un territorio destruído que un día levou o nome de Gaza e un pobo sen presente e cun futuro incerto: orfandade, pobreza extrema, mutilacións e un trauma de dimensións catastróficas. O futuro son as crianzas, sempre o son, mais as nenas e nenos palestinos están condenados para sempre a convivir co horror. Sánchez anunciou nove medidas para exercer presión sobre Israel, un acto poderoso -tanto a nivel simbólico como de facto- malia que tardou moito en chegar e existen incógnitas sobre o seu alcance. Israel acusa a Sánchez de antisemitismo e xorden voces afirmando con rotundidade que o que está ocorrendo en Gaza non é xenocidio, que o xenocidio foi o perpetrado contra o pobo xudeu. Viaxo da mirada baleira de Eichmann dentro da urna onde foi xulgado, ata o lugar máis afastado dese lugar: os ollos asombrados das crianzas palestinas. Contaba Ana María Matute que ela era unha nena tatexa e que o terror dun bombardeo curou a súa tartamudez para sempre. Matute acuñou o termo «nenos asombrados». Esa xeración de nenas e nenos da posguerra española coa mirada cravada na perplexidade ante o medo. Mais ese asombro tamén era para Matute a capacidade de fitar o cotián con estrañeza, coma se fose a primeira vez. Os nenos e nenas asombradas fican para sempre aí, nos dez anos. Cravados ao abraio de presenciar a destrución do seu pobo, mentres señores vestidos con traxe e garabata sinalan o que é e o que non é xenocidio. Coma se tivesen dereito a sementar a dúbida.