Er is iets onwezenlijks aan de wereld om drie uur ’s nachts. Alles lijkt even stil te staan, behalve de camera die nog draait. Terwijl de stad sliep, rende ik afgelopen winter in politie-uniform door de Rotterdamse havens, met een pistool aan mijn heup en bevroren lippen. Actie, explosieven, achtervolgingen met de auto, en daartussen ook een emotioneel lijntje, een traan die precies op tijd moest vallen.