Ieder jaar op 15 oktober vragen slechtzienden aandacht voor de hindernissen die ze op weg tegenkomen tijdens de dag van de witte stok. De Haarlemse Adri Priessen heeft nog maar zo'n tien procent zicht. "Hou de ribbeltegels vrij", is haar oproep. Adri Priessen uit Haarlem is 59 jaar oud en lijdt aan een aangeboren oogafwijking. "Mijn vader had het ook", vertelt ze. "Mijn oma zag het bij mij al toen ik een jaar of twee was. Vroeger had ik nog zo'n dertig procent zicht. In juni is het weer gemeten: toen was het tussen de vijf en tien procent. Voor mijn gevoel is het eerder vijf dan tien, helaas. Als je onder de vijf procent zit, dan ben je officieel maatschappelijk blind." Politiebureau Door die visuele beperking is het vaak lastig om zelfstandig op stap te gaan. Maar dat is precies wat Adri en haar (ziende) vriendin Josette deze internationale dag van de witte stok doen. Ze lopen met grote, gele sandwichborden een flinke route door Haarlem. Onderweg doen ze onder meer het hoofdbureau van politie aan de Koudenhorn aan. Tekst loopt door onder de foto. Een agent in burger bekijkt de teksten op de sandwichborden van de dames: 'Hou de ribbellijn vrij' staat er. Daarmee bedoelen ze de witte tegels in het trottoir met ribbels of stippen, die ook wel blindengeleidestroken worden genoemd. De ribbellijn geven de richting aan, de stippen markeren het begin of eind van de strook. "Het is eigenlijk wel gek dat er hier bij het politiebureau niet van die geleidestroken liggen", constateert de agent. Artikel 49 Dat vindt wijkagent Thijs Hoeve ook. Hij knoopt een praatje aan met Adri en Josette, waarin het al snel uitgebreid gaat over artikel 49 in het reglement verkeersregels en verkeerstekens. Daar in staat: "Bestuurders moeten blinden, voorzien van een witte stok met één of meer rode ringen, en overigens alle personen die zich moeilijk voortbewegen, voor laten gaan." Maar in de praktijk merkt Adri met grote regelmaat dat automobilisten en fietsers die regel niet kennen of gewoon negeren. Ze vindt dat de politie daar beter op moet handhaven. Wijkagent Hoeve legt uit dat dat lastig is: "De kans dat er net een agent aanwezig is als een weggebruiker zich niet aan dat artikel houdt, is klein. Mensen met een visuele beperking maken het dagelijks mee, een agent ziet misschien maar eens in de maand iemand met een witte stok lopen." Tekst loopt door onder de foto. De wijkagent vindt het wel heel goed dat Adri deze dag aandacht vraagt voor de witte stok, de geleidestroken en de voorrangsregel. "Het is al moeilijk genoeg om de straat op te gaan en dan is het belangrijk dat je gewoon voorrang krijgt." Fietsen blokkeren de oversteek Vanaf het politiebureau lopen Adri en haar vriendin verder richting de school op de hoek met de Parklaan. Daar blijkt direct dat de actie hard nodig is: de kruising wordt - inclusief de ribbelstroken - volledig geblokkeerd door geparkeerde fietsen. Waarschijnlijk zijn die van ouders die hun kind komen ophalen. Maar voor Adri is er zo natuurlijk geen doorkomen aan. "De ribbellijn is mijn veilige plek om over te steken", verzucht ze. Daarom gaat de tocht vandaag onder meer verder langs scholen, een autorijschool, fietsenwinkels en scooterverkopers. Adri en Josette spreken onderweg voorbijgangers aan om uitleg te geven over de regels. Ook delen ze handige parkeerschijven voor in de auto uit. Op de achterkant worden de regels rond voorrang met de witte stok nog eens helder uiteengezet. "We gaan ook nog naar het station en hopen met zoveel mogelijk mensen een praatje te maken", lacht Adri. "En dan hebben we ook wel een drankje verdiend!" Josette vindt het allemaal prima: "Zolang we maar voor het donker thuis zijn."