Fotografi Craig Easton ndoqi gjurmët e viteve që George Orwell kaloi në Xhura, në ishullin hebridian, ku ai shkroi kryeveprën e tij distopike - dhe për pak sa nuk u mbyt në një vorbull. Përgatiti: The Guardian Përkthimi: Telegrafi.com Në vitin 2023, Craig Easton u ftua të qëndronte në Barnhill, një fermë e largët në ishullin Xhura në Skoci, ku mes viteve 1946 dhe 1949 George Orwell shkroi veprën 1984 [ Nineteen Eighty-Four ]. Easton realizoi një seri fotografish me një aparat të formatit të madh, duke u dhënë tonalitet printimeve me çaj të fortë si një homazh për autorin. “Kam marrë një shtëpizë në Xhura, në Hebride”, i ka shkruar Orwelli mikut të tij Stafford Cottman në vitin 1946. “Është një vend jashtëzakonisht i paarritshëm”. Ai shtoi: “Shpresoj të jem mjaft i qetë që të filloj një roman të ri”. - Libri Një vend jashtëzakonisht i paarritshëm [ An Extremely Un-Get-Atable Place ] nga Craig Easton është botuar nga GOST. Orwell ishte në prag të vdekjes, por pas vdekjes së parakohshme të gruas së tij, Eileen, ai ishte i vendosur të luftonte për jetën. Ditarët dhe letrat e tij janë plot me plane për të ardhmen. “Do të mbjell pemë frutore këtë vjeshtë dhe shpresoj që të jem këtu për të shijuar frytet e tyre”, i ka shkruar ai Anne Pophamit, fqinjës së tij londineze, së cilës i propozoi martesë pas vdekjes së Eileenit. “Është kënaqësi e madhe të jesh në një vend ku Richardo [djali i tij i adoptuar] mund të hyjë e dalë nga shtëpia pa qenë në rrezik për t’u shtypur nga ndonjë makinë. Rreziku i vetëm këtu për të janë gjarpërinjtë”. “Vendin tonë në Xhura tashmë e kam bërë goxha funksional ... dhe qëndrojmë më mirë me karburant dhe ushqimin sesa në Londër. Çuditërisht, dimrat nuk janë edhe aq të ftohtë. Vështirësitë kryesore janë se në mot të keq nganjëherë je i shkëputur nga pjesa tjetër jashtë ishullit dhe gjithmonë kemi mungesë të benzinës. Megjithatë, mund të përdorësh një kalë nëse je i detyruar”. - Letër drejtuar John Middleton Murry, redaktorit të revistës letrare The Adelphi , mars 1948. “S’di si të të falënderoj për çajin. Gjithmonë duket se pimë më shumë sesa mund të marrim ligjërisht dhe gjithmonë jemi paksa të prirë të trokasim derë më derë për ndonjë filxhan tjetër, por nuk dua të të lë përshtypjen se mungesa është fatkeqe”. - Letër për Mamaine Koestlerin, gruan e autorit Arthur Koestler, janar 1947. “Jam mësuar aq shumë të shkruaj në shtrat saqë besoj se këtë e preferoj, ndonëse është e vështirë të shkruash me makinë aty. Po luftoj me fazat e fundit të këtij libri të mallkuar”. - Letër për David Astorin, redaktorin e The Observer -it, tetor 1948. “Do të kisha shkuar në sanatorium para dy muajsh po të mos doja ta përfundoja këtë libër të mallkuar”. - Letër për David Astorin, dhjetor 1948. “Ditë e ndyrë, shi pothuajse pa ndërprerje. Çatia pikon rëndë. Stilolapsi u prish, pas vetëm gjashtë javësh. Deti i trazuar. Shqiponja në qiell”. - Ditari , nëntor 1948. “Më vjen keq t’ju them se do të duhet të ecni në tetë miljet e fundit, sepse s’kemi asnjë mjet transporti. Gjithsesi, nuk është ndonjë ecje e tmerrshme nëse mund të përballoni një çantë shpine”. - Letër për Sally McEwanin, sekretare e revistës Tribune , korrik 1946. “Pesë minj (dy të vegjël, dy shumë të mëdhenj) u kapën në stallë gjatë dy javëve të fundit. Këta minj duket se zihen shumë lehtë. Kurthet thjesht vendosen në rrugicat e tyre, pa karrem dhe pothuajse të pambuluara. Gjithashtu nuk merren masa paraprake gjatë vënies së tyre. Së fundmi dëgjova që dy fëmijë në Ardlus janë kafshuar nga minjtë (në fytyrë, si zakonisht)”. - Ditari , qershor 1947. “Pësuam një aksident me varkë dhe katër prej nesh, përfshirë Richardin, për pak sa nuk u mbytëm. Hymë në vorbull, sepse u përpoqëm të kalonim përmes ngushticës në një kohë të papërshtatshme baticash, dhe motori u përthith nga uji. Arritëm të dilnim me lopata dhe mbërritëm në një nga ishujt e vegjël, që ka vetëm shkëmbinj të mbuluar me zogj deti. Deti ishte i trazuar dhe varka u përmbys teksa po zbrisnim në breg ... Richardit i pëlqeu çdo moment, përveç pjesës kur ra në ujë”. - Letër për mësuesen e gjimnastikës, Brenda Salkeld, shtator 1947. “Nuk jam i kënaqur me librin, por nuk jam plotësisht i zhgënjyer. Më ka lindur si ide që në vitin 1943. Mendoj se është një ide e mirë, por realizimi do të kishte qenë më i mirë sikur të mos e kisha shkruar nën ndikimin e tuberkulozit. Ende s’e kam vendosur përfundimisht titullin, por po hezitoj mes 1984 [ Nineteen Eighty-Four ] dhe Njeriu i fundit në Evropë [ The Last Man in Europe ]”. - Letër për Fred Warburgun, botuesin e librave kryesorë të Orwellit, tetor 1948. “Teksa babai im luftonte për ta përfunduar librin, i rrethuar nga tymi i cigareve, nga dritarja e dhomës së tij ai shihte tufat e mëdha të drerëve të kuq që endeshin lirshëm në Xhura, ndoshta duke shpresuar e dëshiruar që edhe ai do të mund të shpëtonte nga sëmundja që po ia shkatërronte mushkëritë. Eh, mirë, ‘le ta pimë edhe një tjetër cigare’”! - Richard Blair, maj 2025. /Telegrafi/