Toen ik nog in het centrum van Vlissingen woonde, zat schuin tegenover me een huis waar kamers werden verhuurd. Een huis zo groot dat het een pand werd genoemd. Het zogenaamde Polenpand, want de bewoners werden elke ochtend met witte busjes opgehaald en ze spraken een taal die niemand verstond, dus het zullen wel Polen zijn. Of zoiets.