Een spectaculair doelpunt, een verrassende uitslag of een gestaakte wedstrijd. Het zijn sportmomenten die je voor altijd kunnen bijblijven. Maar als een handbalclub uit een Noord-Hollands dorpje van iets meer dan tweeduizend inwoners voor het eerst in haar bestaan landskampioen wordt, dan mag je gerust zeggen dat er sportgeschiedenis is geschreven. Het kampioensjaar van VZV uit 't Veld is daarom het sportmoment van verslaggever Frank van der Meijden. Voor mijn sportmoment moeten we terug naar maart 2024. Ik maakte toen voor het eerst kennis met Edwin Janssen, de nieuwe coach van de vrouwen van VZV. Ergens tussen 't Veld en het nabijgelegen Zijdewind staat een klein boerderijtje waar Edwin bivakkeert. Ik klop in eerste instantie aan bij de bollenschuur van de buurman, alwaar ik vraag of hier de handbaltrainer van VZV woont. De buurman kijkt me raar aan, maar hij zegt dat ik waarschijnlijk op het erf ernaast moet zijn. Koeien en schapen De buurman heeft gelijk. Want zodra ik het naastgelegen erf oprijd, staat Edwin al op mij te wachten. Daar tussen de koeien en de schapen op het Noord-Hollandse platteland bedenkt hij elke week weer nieuwe trainingsvormen, analyseert hij tegenstanders en bereidt hij zichzelf en zijn team zo goed mogelijk voor op de eerstvolgende wedstrijd. Tekst gaat verder onder de reportage met Edwin Janssen. De boerderij in kwestie is niet van Edwin zelf. Integendeel. Edwin is een geboren en getogen Limburger en maakt elke week de lange tocht van ruim 250 kilometer naar de kop van Noord-Holland, om vervolgens een aantal nachten per week in het nogal provisorische onderkomen te logeren. Voor gek verklaard Het blijkt al snel dat Edwin er heilig van overtuigd is dat er bij VZV veel mooie dingen gaan gebeuren. Dat geloof moet er ook wel zijn, als je besluit om bij een club aan de andere kant van het land te gaan werken. "Mijn vader en moeder verklaarden me voor gek", zei Edwin destijds over zijn gewaagde keuze voor VZV. Tekst gaat verder onder de foto's In zijn eerste jaar als trainer maakt VZV al behoorlijke stappen. In de reguliere competitie eindigen de Veldtemsen op een verdienstelijke derde plaats. Nog wel op gepaste afstand achter de twee grootmachten van de competitie: VOC Amsterdam en Venlo. In de kampioensgroep verslaat VZV Venlo, maar mede door twee gelijke spelen tegen SEW uit Nibbixwoud wordt de finale om het landskampioenschap niet bereikt. Het seizoen eindigt toch met een goed gevoel. Wederom is Europees handbal binnen en VZV heeft de bevestiging dat Venlo en VOC wel degelijk te kloppen zijn. Tekst gaat verder onder de foto. In het daaropvolgende seizoen '24/'25 zijn de kaarten opnieuw geschud. Landskampioen Venlo schijnt volgens de kenners een jasje uit te hebben gedaan en is niet meer zo goed als het jaar ervoor. Vanuit Amsterdam komt er vlak voor de eerste speelronde het opvallende nieuws dat Rachel de Haze een stap terugdoet en niet langer de hoofdcoach is van VOC. 12 uit 14 VZV kent op haar beurt een uitstekende eerste seizoenshelft. Van de eerste veertien wedstrijden worden er maar liefst twaalf gewonnen. VZV is begin januari van dit jaar dan ook de trotse koploper van de eredivisie en ik besluit om de stemming te gaan peilen in het handbalgekke dorp. Het wordt mij na een avond filmen in 't Veld duidelijk dat het dorpse karakter van de club een van de belangrijkste redenen is voor het huidige succes. In de bomvolle sporthal verbaas ik mij wederom over hoe iedereen enorm meeleeft met de club en iedereen hard aan het werk is om alles in goede banen te leiden. Jeugdspeelsters die fanatiek trommelen, oud-voorzitters en leden van verdiensten die een uur voor de wedstrijd al een plekje op de eerste rij claimen, of de tientallen vrijwilligers die druk in de rondte rennen. "Mensen zijn erg betrokken bij de club. Iedereen heeft zijn taak. En als de resultaten dan ook nog goed zijn, dan loopt iedereen een stuk extra", vertelt coach Edwin Janssen over de sfeer op dat moment binnen de club. Bekijk hieronder de reportage over het succes van dorpsclub VZV. In de kampioensgroep stelt VZV zich nadrukkelijk kandidaat voor de titel. Alle zes de wedstrijden worden gewonnen, waaronder beide duels tegen VOC. In de andere groep komt SEW bovendrijven als winnaar en heeft Venlo het nakijken. Voor het eerst in bijna tien jaar komt de landskampioen niet uit de grote stad. Die eer gaat hoe dan ook naar een klein Noord-Hollands dorpje. Tekst gaat verder onder de foto. In beide dorpen kijkt men reikhalzend uit naar de finale. De finalewedstrijden zijn razendsnel uitverkocht. Iedereen wil meemaken of VZV of toch SEW geschiedenis schrijft. 't Veld of toch Nibbixwoud? Voorafgaand aan de finales om de landstitel duiken we met NH Sport vol op de unieke Noord-Hollandse handbalfinale. De ene na de andere reportage schudden we uit de mouw. Over versierde tuinen en de handbalkoorts in Nibbixwoud , de fanatieke fanscharen van VZV en SEW of over supertalent Anne de Boer . Er komt van alles voorbij. Tekst gaat verder onder de video. De beslissing valt in het derde duel in Sporthal De Bloesem in Wognum, de thuisbasis van SEW. De 'blauwen' hebben het thuisvoordeel, maar de 'roden' hebben het momentum na een klinkende zege in de tweede finalewedstrijd. Volksfeest De tribunes voor de beslissende wedstrijd zijn afgeladen vol. Vanaf de rand van het veld film ik het ware volksfeest dat de fans van beide clubs in gang hebben gezet. Ik ga ook de tribunes op. Het (uit)vak met supporters van VZV is zo vol dat ik met mijn camera over meerdere mensen heen dreig te vallen. Gelukkig gaat alles net goed en ben ik vlak voor het eerste fluitsignaal weer op de begane grond, klaar om de wedstrijd te volgen. Tekst gaat verder onder de video. Gedurende het allesbeslissende duel let ik ook op Edwin Janssen. Zal hij tijdens de grootste en belangrijkste wedstrijd uit zijn trainerscarrière nog terugdenken aan het krakkemikkige boerderijtje waar hij in logeerde? Waarschijnlijk niet. Op dat moment doe ik dat juist wel. Ik moet eerlijk toegeven dat ik destijds bij het interview in die boerderij, niet in de veronderstelling was dat ik een toekomstig landskampioen tegenover mij had zitten. Niet vanwege de kwaliteiten van Edwin, maar meer vanwege de toenmalige status van VZV en de hegemonie van VOC. Binnen een paar jaar In de finale rekent VZV vrij overtuigend af met SEW. VZV is niet alleen het sterkste handbaldorp van Noord-Holland, het is ook voor het eerst in haar bestaansgeschiedenis de beste van heel Nederland. Tekst gaat verder onder de video. Tussen het feestgedruis haal ik Edwin voor de camera en vraag ik hem nog een keer naar de boerderij. Of hij op die plek weleens droomde van de landstitel? "We hadden er drie jaar voor uitgetrokken om überhaupt mee te doen om het kampioenschap. Dat we nu na twee jaar al met de titel staan, is echt ongelofelijk", aldus Edwin. Ik vind het nog altijd zeer bewonderenswaardig en uniek, dat een handbaltrainer uit Limburg ervoor kiest om 250 kilometer van huis de uitdaging aan te gaan de coach te worden in een klein Noord-Hollands dorpje. En als kers op de taart de club ook nog eens de eerste landstitel in haar clubhistorie bezorgt. Daarom zal 2025 voor mij te boek gaan als het jaar van VZV. Frank van der Meijden