Prokuroria e Durrësit ka dhënë pretencën për ngjarjen e rëndë të Shënavlash të Durrësit ku 49-vjeçari Pëllumb Meta u vra dhe u gropos nga fëmijët e tij. Sipas njoftimit, Prokuroria ka kërkuar burgim të përjetëshëm për djalin e tij Hysen Meta dhe dënimin me 30 vjet burg për vajzën e tij Hygerta Meta. Ndërsa me 5 vite burg është dënuar djali tjetër Amarildo Meta, kurse bashkëshortja e tij Blerina Meta është dënuar me 3 vite burg. Ngjarje e rëndë u zbulua në Shënavlash në Durrës, më 10 shkurt të vitit 2024. Njoftimi i Prokurorisë Durrës Prokuroria e Durrësit kërkon burgim përjetë për shtetasin H.M. për vrasjen e babait të tij dhe dënime 3-30 vjet burg për pjesëtarët e tjerë të familjes që bashkëpunuan në krim Prokuroria pranë Gjykatës së Shkallës së Parë të Juridiksionit të Përgjithshëm, Durrës kërkon deklarimin fajtor të të pandehurit H.M. për kryerjen e veprës penale ‘Vrasja për shkak të marrëdhënieve familjare’ e kryer në bashkëpunim e parashikuar nga neni 79/c e 25 i Kodit Penal dhe dënimin e tij me burgim të përjetshëm. Në kuadër të hetimeve mbi procedimin penal nr.386, viti 2024, u provua se të pandehurit H. M. dhe H. Meta., motër e vëlla, në bashkëpunim me njëri-tjetrin kanë vendosur dhe planifikuar vrasjen e babait të tyre, shtetasit P.M. Të pandehurit pasi kanë menduar dhe thurur me qetësi planin e tyre për të vrarë babain, janë përgatitur duke marrë masat për vendin ku do të realizonin vrasjen, për mjetin me të cilin do ta kryenin duke siguruar një armë zjarri, plan ky i realizuar në datë 10.02.2024. Të pandehurit në datë 10.02.2024, ditë e shtunë kanë qenë në banesën e tyre në Shënvlash, Durrës, ndërsa i pandehuri A.M. ka qenë në punë. Viktima P. M. ka lënë punën në orët e para të mëngjesit të kësaj dite dhe është larguar për në banesën e tij. Rreth mesditës së datës 10.02.2024, viktima ka qenë në kuzhinën e banesës, kohë në të cilën djali i tij i pandehuri H.M. në prani edhe të të pandehurës H.M., pasi ka marrë një armë zjarri pistoletë, ka qëlluar në drejtim të babait të tij katër herë. Një prej plumbave nuk ka prekur trupin e viktimës, ndërkohë që tre prej tyre, një në kokë dhe dy në trup kanë rezultuar fatal duke shkaktuar vdekjen e menjëhershme. Të dy të pandehurit më pas kanë kryer veprime jo vetëm për të zhdukur gjurmët e vrasjes nëpërmjet stukimit të vrimës në mur, spostimit të divanit në të cilin ka qenë i shtrirë viktima, kanë vazhduar nme mbështjelljen e trupit, groposjen e trupit të viktimës në kasollen e bagëtive e cila ndodhej disa metra larg banesës dhe më pas kanë vijuar me largimin automjetit nga banesa, zhdukjen e sendeve personale të viktimës si dhe zhdukjen e armës së krimit. Pas kryerjes së krimit, janë siguruar se të gjitha gjurmët që janë fshehur nga i pandehuri H.M. Ky shtetas ka bërë kallëzim në polici duke paraqitur zhdukjen e babait si largim nga banesa me vullnetin e tij. Gjatë gjykimit e pandehura e vetmja nga të pandehurit që ka dhënë pëlqimin për t’u pyetur ka deklaruar se babain e ka vrarë vëllai i saj H.M. në prani të saj. Në seancën gjyqësore të datës 16.09.2025, prokurorja ka kërkuar: 1. Deklarimin fajtor të të pandehurit H. M., për kryerjen e veprës penale “Vrasja pёr shkak tё marёdhёnieve familjare”, e kryer në bashkëpunim e parashikuar nga neni 79/c e 25 i K.Penal dhe dënimin e tij në bazë të kësaj dispozite me burgim të përjetshëm. 2. Deklarimin fajtor të të pandehurit H. M., për kryerjen e veprës penale “Mbajtja pa leje dhe prodhimi i armёve, armёve shpёrthyese dhe municionit”, parashikuar nga neni 278/4 i K.Penal dhe dënimin e tij në bazë të kësaj dispozite me tre vjet burgim. 3. Deklarimin fajtor të të pandehurit H. M. për kryerjen e veprës penale “Fshehja dhe asgjësimi i kufomёs”, e kryer në bashkëpunim, parashikuar nga neni 303 e 25 tё K.Penal dhe dënimin e tij në bazë të kësaj dispozite me 5 vjet burgim. 4. Në aplikim të nenit 55 të K.Penal, bashkimin e dënimeve të mësipërme në një dënim të vetëm, atë më burgim të përjetshëm. 5. Deklarimin fajtore të të pandehurës H.M., për kryerjen e veprës penale “Vrasja pёr shkak tё marrёdhёnieve familjare”, e kryer në bashkëpunim e parashikuar nga neni 79/c e 25 i K.Penal dhe dënimin e tij në bazë të kësaj dispozite me 25 vjet burgim. 6. Deklarimin fajtore të të pandehurës H. M. për kryerjen e veprës penale “Fshehja dhe asgjesimi i kufomёs”, e kryer në bashkëpunim, parashikuar nga neni 303 e 25 tё K.Penal dhe dënimin e tij në bazë të kësaj dispozite me 5 vjet burgim. 7. Në aplikim të nenit 55 të K.Penal, bashkimin e dënimeve të mësipërme në një dënim të vetëm, ate me tridhjetë vjet burgim. 8. Deklarimin fajtor të të pandehurit A. M. për kryerjen e veprës penale “Fshehja dhe asgjesimi i kufomёs”, e kryer në bashkëpunim, parashikuar nga neni 303 e 25 tё K.Penal dhe dënimin e tij në bazë të kësaj dispozite me 5 vjet burgim. 9. Deklarimin fajtore të të pandehurës Bl. M. për kryerjen e veprës penale “Veprime që pengojnë zbulimin e të vërtetës”, tё parashikuar nga neni 301 I K.Penal dhe dënimi e saj në bazë të kësaj dispozite me tre vjet burgim.

• Telegrafi
• 3 saat, 19 dakika

Dasma e djalit të ish-kryeparlamentares Jozefina Topalli, Genar Topalli me modelen Cindy Marina, ka bërë që të ketë reagime të shumta. E kjo u diskutua edhe në programin “Top Story” të Grida Dumës, ku të ftuar kanë qenë: Armand Peza, Laert Vasili e gazetari Ronaldo Sharka. Të njëjtit kanë diskutuar për detajet, raportimet se dasma kushtoi 500 mijë euro dhe përse nuk u realizua në Shqipëri. Foto: Screenshot/YouTube Biseda në studio: Laert Vasili: Ata të trashëgohen se në dasëm dhe në vaki ne dimë t’i qëndrojmë në krah njeri tjetrit. Të ishte në rregull ajo parti, ju zonja Duma nuk do jepnit dorëheqjen. është një propagandë këtu e 15 vjet që “nuk mbushet shporta, por papritur hapet Roma”. Kjo vërteton edhe njëherë se dashuria më vetëmohuese është e nënës për të birin. Nëse është fatura 500 mijë euro, do të doja kush e bëri këtë llogari. Sa merremi pse nuk fiton zgjedhjet PD, si do shkojnë në zgjedhjet e tjera? Na mbështesni ne se do heqim hajdutët? Si, me 500 mijë euro në Romë? Po të doni për shqiptari, aty nuk kishte as çifteli dhe as kostume popullore shqiptare. Armand Peza: Nuk kam asnjë njohje personale me familjen Topalli, as me zonjën as me zotërinë. Madje unë votoj majtas. I kam organizuar festën e vajzës dy vjet më parë me rekomandimin tim në Shkodër. Ka qenë një gjë modeste sepse ashtu e deshën. Askush nuk u ngrit të bënte këtë zhurmë që po bëjmë sot. Festa ishte e përbashkët. U organizua në mënyrë të tillë me dëshirën e vajzës. Çdo vajzë do të jetë një princeshë atë ditë. Isha i ftuar në atë festë. Mu desh të bëja një llogaritje sepse në kriteret tona është që ti duhet ti çosh dhuratë çiftit diçka më shumë se sa po konsumon. Nuk doja të isha i ekzagjeruar dhe as inferior. Menuja ku kanë bërë festën është 160 euro për person. Menutë në Shqipëri fillojnë nga 3500 lekë dhe shkojnë deri në 280 euro për person. 230 të ftuar me 160 euro për person, shkon diku te 32800 euro. Edhe njëherë sa kjo për vanitetet, dekoret dhe një herë tjetër sa kjo shifër për shpenzimet e udhëtimeve, veshjeve. Po ta llogarisësh nuk është ndonjë vlerë që nuk përballohet nga binzesmenët shqiptarë. Cindy e ka kërkuar kështu dasmën, ia kanë paguar prindërit e saj. I ati ka një flotë me 100 mjete transporti. E ëma ka një perandori, ka 120 trajnerë që trajnojnë me mijëra fëmijë. Grida Duma: Ti ke parë një dasëm të tillë politikanësh në ndonjë vend tjetër evropian për të thënë që pse shqiptarët reagojnë kështu? Ne nuk mund të themi ç’pati populli që reagoi?. Armand Peza: Kur thua që kjo dasëm kushtoi 500 mijë euro, njerëzit thonë “ku jemi”. Renaldo Sharka: Çështja është ku duam ta çojmë këtë çështje te romanca Eva, Cindy dhe Genari apo te fakti që politikanët shqiptarë thjesht diskutohen për luksin e tyre. Futen me veshje shumë të thjeshta dhe dalin me veshje shumë të shtrenjta. Unë e quaj llastim të djalit të Jozefinës këtë dasmë. Nuk kanë qenë 500 mijë euro por 200 mijë, nuk është ky debati. Pse nuk u bë kjo ceremoni në Shkodër?. Armand Peza: Dasmën e vajzës e bëri siç e deshët ju. Laert Vasili: Kush ju? ç’është ky patetizëm?. Armand Peza: Ju pra që thoni ‘të shkojë në Shkodër’. Laert Vasili: Edhe unë ditëlindjen e bëra në Big Brother. Aty do ndalojmë tani? është komplet jashtë teme. /Telegrafi/ - YouTube www.youtube.com

• Telegrafi
• 3 saat, 22 dakika

Trajneri Frank Lampard është një ndër kandidatët për ta zëvendësuar Graham Potter te West Ham United. “Çekanët” po e konsiderojnë ndryshimin e trajnerit pas paraqitjeve zhgënjyese në fillimin e këtij sezoni në Ligën Premier. Sipas “Football Insider”, klubi londinez ka interesim serioz për Lampard, që e shohin si pasuesi adekuat i Potter. Aktualisht, Lampard është në krye të Coventry, klub që garon në Championship. Sezonin e kaluar, skuadra kishte një progres të madh, duke lëvizur nga gara për mbijetesë në pozitën e pestë në tabelë. Frank Lampard Tekniku anglez është i lumtur me përmirësimin që ka bërë skuadra gjatë kësaj periudhe, megjithatë mundësia për t’u rikthyer në Ligën Premier lehtësisht t’ia ndryshojë mendjen. Potter në anën tjetër mbetet nën presion të vazhdueshëm pavarësisht që mori drejtimin e West Hamit që nga janari i vitit 2025. Kujtojmë, Lampard e njeh mirë West Hamin shkaku i periudhës që kaloi te “Çekanët” si lojtar, ku zhvilloi 187 paraqitje./ Telegrafi /

• Telegrafi
• 3 saat, 22 dakika

Guillaume Lejean (1824-1871) ishte hartograf dhe gjeograf breton që udhëtoi goxha shumë në Turqinë evropiane, duke hartuar harta për autoritetet franceze. Lindi në Pluige-Geron pranë Morlesë në Bretanjë, dhe studioi në Kolegjin e Francës [ Collège de France] në Paris, nën drejtimin e historianit të njohur Jules Michelet, ku pati rastin të takonte shumë studentë nga Ballkani. Punoi si sekretar i shkrimtarit dhe politikanit Alphonse de Lamartine dhe me pasion u interesua për gjeografinë dhe udhëtimet. Në vitin 1860, Lejeani u dërgua nga perandori Napoleon III në një ekspeditë drejt burimit të Nilit dhe u emërua nënkonsull francez në Masaua pranë Detit të Kuq (1862-1864). Pas kthimit në Francë, ai i kushtoi vëmendje Turqisë Evropiane dhe i bindi autoritetet për domosdoshmërinë e hartave të besueshme të Evropës Juglindore. Lejean ishte gjashtë herë në Ballkan dhe ishte autor i pesë librave dhe i shumë artikujve e letrave. Duket se ai i ka përshkuar disa herë trojet shqiptare midis viteve 1858 dhe 1869. Më poshtë disa janë fragmentet nga shkrimet e tij për Shqipërinë. Nga: Guillaume Lejean [1] Përktheu nga frëngjishtja dhe përgatiti: Robert Elsie Përktheu në shqip (nga anglishtja): Agron Shala Në Malet e Shqipërisë së Veriut (1858) Pasi mbarova punët që kisha në Dubrovnik, u nisa me një anije të kompanisë “Lloyd” që shërbente në Shqipëri, me qëllim që të zbrisja në Bar dhe të udhëtoja drejt Lindjes, në malet e fiseve autonome. [...] Në një kthesë të rrugës së lashtë, mbërritëm në brigjet e një liqeni të bukur me ujë të ndenjur të mbushur me baltë. Ecëm përgjatë tij me kujdes, sepse disa pjesë të rrugës kishin rënë në ujë. teksa po admironim hijen e gjetheve të dendura në anën tjetër, vura re se uji po rridhte ngadalë. Pasi shkëmbeva disa fjalë me udhërrëfyesin tim, e kuptova gabimin tim. Ajo që kisha menduar se ishte një liqen i gjatë, në fakt ishte një kthesë e lumit Buna që shërbente si dalje për liqenin dhe për ujërat nga Mali i Zi. Ky lumë është në fakt i lundrueshëm deri dy liga poshtë Shkodrës. Fatkeqësisht, përballë fshatit Obot ishte një breg rëre ku uji kurrë nuk është më shumë se tri metra i thellë, gjë që pengonte pothuajse gjithë lundrimin. Turqit dhe vendasit nuk ishin nga ata njerëz që do ta hiqnin këtë pengesë dhe do t’i siguronin qytetit me 40 mijë banorë qasjen e lirë në det. Deri këtu, në Bunë, përveç lundrave shqiptare ka pasur vetëm anije të vogla luftarake të destinuara për ta mbrojtur vendin kundër Malit të Zi. Pavarësisht vetëpërmbajtjes orientale, të gjithë nisëm të bëheshim të paduruar, kur papritur pamë një kodër të izoluar që ngrihej përpara nesh, e kurorëzuar me një fortesë të madhe venedikase. E njoha menjëherë, pa e parë kurrë më parë. Ishte Rozafa idilike, fortesa historike e Shkodrës. Pas një gjysmë ore ecjeje me vështirësi, përgjatë shtegut rreth Malit të Taraboshit, hymë në një fshat me pisllëk piktoresk, të quajtur Galata (ndoshta një shaka). Kaluam urën e gjatë prej druri të quajtur Uzun Köprü [Ura e Gjatë - shën. i R. E.] dhe hymë në qendrën tregtare të njohur si pazari, i vendosur në këmbë të fortesës. Këtu i lashë shokët e mi dhe, pasi kalova një djerrinë të madhe, u drejtova për në Konsullatën e Francës që ndodhej në qytetin e ri, ku u prita me mirësjellje nga dragomani, z. Robert, i cili i ushtronte funksionet konsullore në emër të z. Hecquard që mungonte. Të nesërmen në mëngjes, z. Robert dhe unë dolëm në një kodër të quajtur Kodra, e cila ofronte një pamje të shkëlqyer të rrethinës. Rreth nesh shtrihej një fushë 27 lega e gjatë dhe me gjerësi të ndryshme që ndiqte konturat e lumit të Moraçës, të liqenit dhe Bunës, deri në det. Në këtë fushë, lartësitë e Kodrës dhe Rozafës formojnë një zinxhir të vogël kodrash të izoluara me shist argjilor. Në Verilindje mund të shihnim panoramën e mrekullueshme të liqenit që përfundonte në formë konike drejt Malit të Zi, malet e largëta të të cilit dukeshin në mjegullën e mëngjesit. Në të djathtë ndodhej një varg malor më i afërt, dhe për këtë arsye më i dukshëm, me shpatet e pjerrëta të mbuluara me pyje. Aty jetojnë fiset baritore gjysmë të pavarura që quhen Shtatë Flamujt. Në bazën e malit të Cukalit, maja më jugore, mund të shihnim luginën e thellë të Drinit që dilte nga malet. Ai e ndan këtë mal nga vargmali i ashpër dhe i zi i Mirditës. Chateaubriand ka thënë dikur, “Liria gjithmonë ka jetuar në male”. Pyes veten çfarë mendon Pashai i Shkodrës për këtë, nëse ndodh që të ngrejë sytë nga fortesat e tij drejt fortesave të tjera të frikshme që natyra ua ka dhënë shqiptarëve nga tradita dhe privilegji, dhe malazezëve përmes forcës së armëve të tyre. “A mund ta paramendosh se si janë këta banditë malazezë?” - më tha me mirëbesim, një konsull osman. “Ata janë duke vdekur nga uria, në shpella të neveritshme, dhe megjithatë duan të punojnë. Janë punëtorë të shkëlqyer në bujqësi, kopshtarë dhe madje edhe detarë. I ftojmë të zbresin në fushë dhe të marrin Zetën, një fushë e bukur me një perimetër prej pesëdhjetë legash, me kushtin e vetëm që të pranojnë se janë nënshtetas turq. Dhe, a e dini zotëri se si përgjigjen këta të mjerë të uritur? Thonë se kjo do t’i turpëronte”. Liqeni të cilin sllavët e quajnë Blato dhe shqiptarët e quajnë Liqeni [Likieni], është një shtrirje e konsiderueshme e ujit, e kufizuar në Perëndim nga një kreshtë gri, kodrat e fundit të së cilës zbulojnë kepet shkëmbore dhe disa fshatra peshkatarësh. Në Lindje,, fusha e banuar nga Buza e Ujit dhe Hoti, përfundon me një pjerrësi aq të butë saqë është e vështirë të përcaktosh vijën ndarëse mes tokës dhe ujit. Ato janë fusha në verë dhe moçale në dimër. Këtu ndeshemi me traditat e përjetshme të liqenit, si në Greqinë e Lashtë ashtu edhe në vendet moderne kelte. Vendasit thonë se liqeni nuk ka qenë gjithmonë aq i madh sa është sot, dhe se në bregun lindor ka pasur dikur një fushë të mbuluar me fshatra të quajtur Fusha e Pronave. Pas një tërmeti që dëmtoi rajonin, kjo fushë u fundos nën ujë dhe pleqtë thonë se, kur uji është i qetë, mund të shihen rrënojat e shtëpive dhe majat e pemëve në thellësi. [...] Në Shkodër qëndrova vetëm aq sa më duhej për t’u përgatitur për udhëtimin tim në brendësi të vendit. Ndodhi diçka që më pengoi të dorëzoja postën të cilën pashai ma kishte dhënë për Prizren. Por, meqë kisha marrë me qira kuaj poste dhe një suvar [polic kalorës] si shoqërues, vendosa, si ngushëllim për këtë zhgënjim, të bëja një ekskursion mes fiseve të lira të Shtatë Maleve. Miqtë e mi në Shkodër më shoqëruan deri te një pemë gjigante që shënonte kufirin verior të qytetit. Ndërsa po i përshëndesja për lamtumirë, një britmë e çuditshme nga suruxhiu [shoqëruesi kalorës] bëri që të tre kuajt tanë të niseshin me galop përmes shqopës që ngjante shumë me shkurrishtat e gjera në perëndim të Francës. Në shqopë kishte disa grupe shtëpish që jepnin përshtypjen e prosperitetit të përgjithshëm të Shqipërisë. Nga larg, pamë tufa të gjata që shoqëroheshin nga barinj me pamje madhështore, me mustaqe të theksuara, të cilët, në vend të shkopinjve, mbanin pushkët e tyre shqiptare nga të cilat ata kurrë nuk ndahen. Madje edhe barinjtë trembëdhjetëvjeçarë mbanin pushkën mbi supe. Qentë me qime të trasha na hodhën një vështrim më pak miqësor. Edhe delet dukeshin kërcënuese nën pamjen e tyre të jashtme budallaqe. Që në fillim mund të shihej se ishim mes shqiptarëve të vërtetë, një racë e muskujve dhe zemrave të hekurta. Toka ishte e ngjashme me njerëzit. Kaluam përroin e Vrakës, një rrjedhë kristal e pastër, në të cilën kuajt tanë u futën me kënaqësi. Krijesat e shkreta dukeshin se janë të bindura se nuk do të ketë më ujë gjatë dy ditëve të gjata të udhëtimit tonë. Kjo fushë e gjelbër është një lloj crau shqiptar, mbi të cilin kuajt tanë ecnin me shumë vështirësi. Shtretërit e përrenjve, që hasëm, nuk na ofruan asgjë tjetër veç rërës së tyre të bardhë verbuese, të cilën vendasit e përdorin për të lustruar armët e veta. Pas një marshimi prej tri orësh, arritëm në një shteg me hije dhe u ndalëm në fshatin Koplik, qendra e një fisi prej rreth 4 500 banorësh - të cilët dikur ishin që të gjithë katolikë, por tani gjysma e tyre janë konvertuar në islam. Duhet thënë se ata nuk janë myslimanë të zakonshëm, sepse janë shumë të përkushtuar ndaj Shën Nikollës dhe Shën Gjergjit dhe ndezin qirinj në nder të tyre. Kopliku është me interes të veçantë. Është vendi i mbledhjes së banditëve të rrethinës. Policia në Shkodër do të hezitonte shumë për të trazuar punët e tyre të mbrapshta. Më bëri përshtypje se shumë pashallarë ishin të bindur se një muaj banditizëm përbënte një stërvitje më të mirë për këmbësorët e tyre sesa tri vjet me stërvitje në stilin evropian. Për të qenë të drejtë me banditët serbë dhe shqiptarë, duhet theksuar se, në kohë lufte, ata shërbejnë me besnikëri nën flamurin e fisit të tyre, dhe me siguri nuk do ta bënin këtë nëse autoritetet do të vendosnin t’u imponoheshin atyre në atë moment. Një milje para Koplikut, rruga ndërpritet nga një shteg që të çon drejt liqenit të Rjollit. Teksa po i afroheshim kryqëzimit, pesë burra që vinin nga Lindja u pozicionuan përpara nesh. Kostumet e tyre, armët e tyre dhe qëndrimi i tyre ishin të tillë saqë ndjeva një detyrim t’i admiroja. Edhe suvari im i pa, por nuk ishte në disponim të mirë për ndonjë admirim. Papritmas, na dha një shenjë, mua dhe suruxhiut , dhe u nis me galop në drejtim të fshatit. Mendova se ishte me ngut për të arritur në vendin ku do të flinim, por dy ose tre minuta më vonë ai u kthye në rrugë. Kishte dashur vetëm të shmangte qëndrimin brenda rrezes së zjarrit të atyre pesë burrave. U ndjeva i poshtëruar që pa dashje kisha luajtur rolin e një frikacaku, aq më tepër kur, nga sa mund të shihja, pesë burrat ndoshta ishin në kërkim për hakmarrje për ndonjë gjakmarrje dhe nuk do t'i shqetësonin udhëtarët. Ata nuk dukeshin të ofenduar nga dyshimi i treguar nga xhandari ynë dhe vazhduan udhëtimin e tyre si njerëz të mirë që me gjasë edhe ishin. [...] E lamë për një kohë Prronin e Thatë për të hyrë në luginën e Dedajve ku, sipas informacionit nga z. Viquesnel, shpresoja të gjeja një gurore të vërtetë me fosile, por mungesa ime e njohjes së shqipes nuk më mundësoi t’i pyesja vendasit të cilët mund të kishin qenë në gjendje të ma tregonin. Në vend të kësaj, e kalova kohën duke vizatuar një hartë të luginës dhe ngushticës në Veri të fushës, dhe isha i rrethuar gjatë gjithë kohës nga banorët e Dedajve që habiteshin me instrumentet e mia. [...] Dikush mund të shtrojë pyetjen nëse gjakmarrjet janë të zakonshme në Shqipëri. Do të përgjigjesha me një fakt. Kisha me vete një tabelë të të gjitha vrasjeve të kryera në Pulat, fshat më fshat, nga viti 1854 e deri më 1856. Përqindja e përgjithshme është një vdekje për dhjetë shtëpi. Në komunën e Niksajve [mbase Nikç - shën. i T.], është një burrë për familje në trembëdhjetë vjet. Nëse i shtohet kësaj lista e gjatë e vrasjeve në tentim, por të pasuksesshme, kuptohet se një gegë shqiptar tridhjetëvjeçar, i cili nuk ka vrarë ende askënd, është po aq i rrallë sa një frekuentues i rregullt i salloneve parisiane i cili, në të njëjtën moshë, nuk ka botuar ende një artikull në një nga revytë më të mira. Në Dedaj pata rastin të studioj tipin malësor gegë të cilin kushtet e jetesës dhe klima e kanë bërë disi më ndryshe nga banorët e qyteteve. Njerëzit këtu janë më shumë barinj sesa bujq. Ata janë të gjatë dhe thatanikë, dhe fytyrat e tyre të holla, me pamje krenare, janë të njohura mirë për ata që kanë udhëtuar në Greqi ku gjaku shqiptar është përzier shumë me atë të grekëve. Kostumet e tyre tradicionale, një jelek i kuq dhe një fustanellë, ruhen për rastet festive dhe zëvendësohen në jetën e përditshme me një mantel të gjatë leshi dhe pushkë në një brez shpatullash. Siç kam vënë re, pushka është pak a shumë një përbërës i pandashëm i shqiptarit të pavarur. Siç mund të shihet në shkrimet e z. von Hahn, përdorimi i një pushke është formalisht i ndaluar për priftërinjtë katolikë, por ata e injorojnë këtë ndalesë. Këtu mund të shohësh një prift duke dhënë ritin e fundit për të vdekur dhe pastaj, në kthim, duke qëlluar mbi ndonjë turk të dyshimtë që nuk iu përgjigj përshëndetjes së tij. Sa për gratë, puna e rëndë dhe lindjet e hershme i shkatërrojnë ato në moshë të re, por jeta e shtëpisë dhe mirëqenia relative u lejon vajzave të reja të ruajnë bukurinë e tyre që rrezaton pastërtinë dhe energjinë me gjak të ri. Më pas hyra në tokën e fisit Shkreli, një nga fiset më të rëndësishme në male sepse përbëhet nga 2 500 frymë dhe furnizon lehtësisht 600 pushkë. Kaluam një shqopë poshtë një pjese të pjerrët dhe zbritëm te Prroni i Thatë i cili është i kalueshëm vetëm këtu. Aty takuam një burrë, rreth dyzet vjeç, gjashtë këmbë i gjatë dhe me pamje të mirë, i cili po ruante kopenë e tij në shqopë. Ai m’u drejtua në italisht dhe unë përfitova nga rasti për të marrë prej tij disa informacione të dobishme. Ai ishte një fshatar i gjendur mirë, nga fshati Zagorë, dhe ishte i fisit Shkreli. Emri i tij ishte Çukë dhe çdo vit në pranverë ai zbriste në Medua [Shëngjin - shën. i R. E.], në bregdet, ku fisi i tij kishte kullota të dhëna nga Osman Pasha i Shkodrës. Ai kishte mësuar italisht për të shërbyer si dragoman për kapitenët e marinës tregtare italiane dhe austriake që ndaleshin në Medua dhe bënin tregti me lesh të trashë dhe artikuj të tjerë me malësorët. Ai më ftoi ta vizitoja, në kthimin tim në Zagorë, duke më siguruar se do të më shoqëronte deri në Bogë, po të kishte dikë aty që do të njoftonte familjen e tij. E pyeta për Prronin e Thatë. Ai më tha se uji rridhte në të vetëm për rreth një ditë ose dy një herë në dhjetë vjet - pas një periudhe reshjesh të jashtëzakonshme në Bjeshkët e Nemuna. Është e vështirë që shpyllëzimit të pjesshëm të maleve t’i atribuohet gjendja aktuale e thatë e përroit, sepse është e pamundur që një gryke e tillë të jetë gdhendur nga përroi i rastësishëm që rrjedh një herë në dhjetë vjet. [...] LEXO PO ASHTU: - Kelmendasit e Sremit (1782) - Një udhëtim nga Prizreni në Shkodër më 1839 - Udhëtim nëpër Kosovë në vitet 1836-1838 - Shkrim i vitit 1842: Shqiptarët - një popull luftarak në kufijtë e qytetërimit Udhëtimi i vitit 1858 në Shqipërinë dardane Nga aty e deri në Bogë, shtegu ndiqte bregun e majtë të grykës dhe kalonte nëpër një vend më të kultivuar, pavarësisht klimës më të ftohtë. Ndryshimi në klimë ishte i dukshëm nga mungesa e disa bimëve, si hardhitë e egra që janë të zakonshme në rajonin e Berzelës [Bzheta - shën. i R. E.]. Pas një udhëtimi për dy orë, e jo pesë siç thotë z. Boué (libri i të cilit është jashtëzakonisht i saktë për këtë shteg dhe për të tjerët, me përjashtim të dy ose tri detajeve të rëndësishme), arritëm në fshatin Bogë i cili, sipas z. Boué, i përket fisit Kelmendi dhe, sipas z. Jubany, ai i përket fisit Shala. Ky i fundit e bazoi shkrimin e tij mbi informacionet zyrtare dhe, edhe pse kjo mund të vihet në dyshim, unë preferova versionin e Bouésë dhe mendimin se kisha arritur në një pjesë të vendit që i përkiste Kelmendit të famshëm i cili për dy shekuj ishte krenaria e Shqipërisë katolike dhe tmerri i gjithë Perëndimit të Perandorisë Osmane - nga Dalmacia deri në Pashallëkun e Adrianopojës [Edirne]. Këta malësorë, të cilët rezistuan ndaj ushtrive prej njëqind mijë burrash, ranë viktima të grindjeve të veta të brendshme dhe u deportuan në masë në Serbi. Më vonë, ata u pushtuan nga malli për vendlindjen dhe u kthyen në tokën e tyre amtare, duke shtypur këdo që u përpoq t’i ndalonte. Përtacia e turqve ua mundësoi atyre të vendoseshin, por tani ata ishin vetëm një imitim i dobët i madhështisë së dikurshme fisnore, sepse përbëheshin vetëm nga katër fshatra dhe 4 000 banorë. U prita ngrohtësisht në Bogë, falë një rekomandimi nga konsullata dhe mikpritjes tradicionale të gegëve. Nuk e shpërdorova qëndrimin tim, sepse isha aty vetëm për aq kohë sa më duhej për të kryer punën time topografike. Ashtu si Berzela, Boga është e vendosur në shtratin e një liqeni të dikurshëm që u tha për shkak të mungesës së ujit në Prronin e Thatë. Lugina paraqet të njëjtën seri kureshtare të shtresave horizontale që tregojnë periudha të njëpasnjëshme tharjeje. Fshati është i shpërndarë në bregun e djathtë të luginës. Një kishë e izoluar ngrihet në anën tjetër. Të tilla shtresa të tokës diluviane janë pothuajse po aq të goditura sa lugina e Piatrës në Moldavi - një nga studimet më interesante që mund të bëjë një gjeolog. Mbërrita në krye të Prronit në orën një e gjysmë pasdite (nuk mund ta quaj vërtet burim të përroit, sepse nuk ka ujë). Do të kisha dashur të shkoja më lart nëpër grykat e Bjeshkëve të Nemuna dhe, po të mos ishte shumë larg, të kisha parë pellgun e bukur të Gucisë dhe safirin e vogël të quajtur Liqeni i Plavës, por nuk pata kohë dhe, fatkeqësisht, jam detyruar të kthehem duke përdorur të njëjtin shteg. Pak pas Dedajve, kaluam Prronin mbi një urë druri që ishte aq e kalbur saqë kaluam mbi të me kujdes, një e nga një, duke i lënë kuajt tanë të tërhiqeshin pas nesh. Ura nuk u shemb dhe, pasi hipëm përsëri mbi kuajt tanë, kaluam nëpër një tokë të kultivuar, dëshmi e punës së palodhur të shqiptarëve, dhe arritëm në Zagorë ku gegu im gjigant, Çuka i mirë, po më priste dhe na pranoi me mikpritje të madhe. Nuk do t’i lodh lexuesit e mi me tregimet për mikpritjen e fshatit në Orient. Mjafton të them, sa për informacion të udhëtarëve sybaritë, se fjeta në një kopsht nën yje. Zagora është një fshat shqiptar, por mban një emër sllav, që do të thotë “në këmbët e malit”. Kjo duket se tregon se ishte një nga vendet ku gegët i dëbuan sllavët, ndoshta në një kohë menjëherë pas pushtimit turk. Toka fillimisht i përkiste tri fiseve serbe: Petroviq, Tutoviq dhe Pelaj, të cilët formonin një grup prej njëqind shtëpish rreth Malit Veleçik. [...] Katër orë pasi kishim kaluar përsëri Prronin, këtë herë mbi një urë guri që ishte në gjendje të mirë, u ktheva në Shkodër ku isha shumë i zënë duke organizuar ekskursionin tim të ardhshëm në Mal të Zi. [...] Udhëtimi në Kosovë dhe në Shqipërinë e Veriut në vitin 1869 Kështjella mjaft e shëmtuar që dominon sot Prizrenin, nuk ka ndonjë interes të veçantë historik. Në këmbët e saj mund të shihet një xhami që dikur ishte kishë e krishterë, e dhunuar dhe e përdhosur nga turqit (siç ka ndodhur në shumë vende të tjera), ndoshta në kohën e Sinan Pashës. Ndoqa shtegun në formë zigzage përgjatë kështjellës dhe zbrita në Prizren, ku u prita me respekt nga Arqipeshkvi, Monsinjor Dario Bucciarelli, i cili ishte ende shumë i ri, një njeri i hijshëm në çdo kuptim. Kalova disa ditë në Prizren duke u marrë me arkeologji dhe gjeografi. Si pikë vrojtimi zgjodha një shkëmb pas lumit Bistricë, sipër varrezës së krishterë. Vura re aty një varr turk të dëmtuar, por ende jo krejt i shkatërruar, dhe pyeta se çfarë ishte. Mësova se ishte varri i një fanatiku vendas i cili, i tërbuar nga fakti se nuk do të mund të shtypte të krishterët pas vdekjes së tij, kishte këmbëngulur që të varrosej sipër varrezës bullgare [vllahe - shën. i T.] për të dominuar të pafetë nën tri gurët e varrit të tij. Dëshira e tij u plotësua. Por, një njeri me një interpretim kaq të çuditshëm të tolerancës nuk mund të shpresojë tolerancën e njerëzve që donte t’i ofendonte. Të krishterët që kalonin pranë varrit të tij ia bënin këtë të ditur. Pa dyshim që do të kishte qenë më mirë për ta që ta linin të qetë varrin e atij njeriu të pacipë, por, në fund të fundit, kush provokoi i pari? Është një udhëtim gjashtorësh, përmes fushës, nga Prizreni në Gjakovë. Në rreth gjysmë ore rrugë është një urë e bukur që kalon guximshëm lumin Drin, në fund të një gryke të ngushtë. Ajo dikur mbronte një kështjellë romake, ose ndoshta dy. Në shqip ura quhet Ura e Fshajtë, një fshat fqinj, dhe gjithashtu Ura e Shenjtë - një emër i lidhur me një legjendë. Vendasit pohojnë se gryka e përmendur është hapur nga Shën Nikolla, i cili deshi të hapte një kalim te Drini dhe të thante një liqen që dikur mbulonte fushën e Gjakovës. Njerëzit kanë idetë e tyre për gjeologjinë, ide që janë më pak shkencore dhe më të vërteta se tonat, por duhet pranuar se këtyre tregimeve nuk u mungon hijeshia. Fusha e Gjakovës është pjesërisht e kolonizuar nga shqiptarët katolikë të fisit Fani të Mirditës, toka e të cilëve është më pak pjellore sesa pjesa tjetër e Mirditës. Kjo i shtyu ata të vinin dhe të vendoseshin në këtë fushë, si bujq për myslimanët. Këta të fundit, duke qenë përtacë, të ligj dhe arrogantë nga natyra, si hidalgotë, u gëzuan kur panë tokat e tyre të lulëzonin pa bërë gjë vetë. Por, sapo toka hyri në prodhim të plotë, ata u përpoqën me egërsi të dëbonin ata të cilët e kishin bërë pjellore. Për fat, fanët janë po aq të zotë me pushkë sa edhe me lopata, dhe besimtarët myslimanë u detyruan të kufizoheshin vetëm duke sharë bujqit e tyre të zellshëm. Shpirti luftarak i Fanit, të cilit sapo iu referova, shpërtheu së fundmi. Në skaj të fushës së Gjakovës ishte një shtëpi e fortifikuar e banuar nga myslimanët që çonin jetë luksoze. Ata hynin në fshatrat bullgare [vllahe - shën. i T.] përreth dhe merrnin gjithçka donin - ushqim, para, gra, bagëti. Kjo vazhdoi për mjaft kohë dhe autoritetet më në fund u detyruan të ndërhynin. Meqë kishte vetëm policë dhe ushtarë turq, banditët mund të bënin çfarë të donin, por, më në fund, konsujt e paduruar kërkuan nga Pashai i Prizrenit që të pastronte vendin nga kjo fole hajdutësh. Çështja iu dorëzua një oficeri nga Gjakova, vetë bandit i njohur, por një burrë i aftë për veprim. Në vend që të merrte vartësit e tij me vete, ai thirri fanët, mblodhi shtatëmbëdhjetë prej tyre dhe u nis për të sulmuar fortesën ( kulla ) e banditëve. Ajo u mor me sulm, banditët u vranë dhe dy burra të Fanit u plagosën rëndë. Nuk kam nevojë të shtoj se këta dy burra, të plagosur gjatë shërbimit publik, kurrë nuk morën pagat e premtuara. Ata patën fatin të liheshin të qetë. Në fund të fundit, ata kishin guxuar të vrisnin “besimtarët” dhe të gjithë e dinë se në vendet myslimane jeta e një hajduti mysliman është e shenjtë për çdo të pafe që ka në shënjestër kuletën e tij. [...] Deri në Prizren kam udhëtuar në siguri të plotë. Por, në Podrimë, filluan problemet e mia. Mbërrita në qytetin e Gjakovës, prej nga doja të vazhdoja direkt e në vijë të drejtë për në Shkodër, përmes krahinave autonome. Është e pamundur të udhëtosh në këtë vend nëse nuk je i shoqëruar nga një vendas i cili e drejton udhëtarin nëpër fshatra miqësore. Përndryshe, vazhdon duke ndryshuar udhërrëfyesit dhe garantët nga fshati në fshat. Çdo fyerje kundër udhëtarit duhet të hakmerret nga garanti ose fisi i tij - sapo të jepet mundësia. Ishte kjo kohë e keqe për mua. Kur isha në Gjakovë, shpërtheu një përleshje në Korenicë, një orë larg qytetit. Dy fise kishin sulmuar njëri-tjetrin një ditë më parë në Bytyç, në shtegun që unë kisha ndërmend të merrja. Më këshilluan të shkoja në Pejë, një qytet i vogël i këndshëm një ditë udhë larg, për t’i marrë garantët atje. Shkova atje dhe e gjeta qytetin në rrëmujë të plotë. Një i ri mysliman, i dashuruar në një vajzë myslimane nga një shtëpi e mirë, vendosi ta rrëmbente me pushkë në dorë, megjithëse me shumë gjasë do ta kishte pasur po ta kishte kërkuar thjesht dorën e saj. I gjithë qyteti kishte marrë njërën apo tjetrën anë dhe pati të shtëna gjithë natën dhe shumë viktima. Prisja të përfundoja në mes të betejës, por gjërat ishin të qeta kur arrita. Megjithatë, fshatrat ishin të pasigurta, siç mësova ditën tjetër. [...] Nuk e gjeta udhërrëfyesin që kërkoja në Pejë dhe u detyrova të kthehesha në Gjakovë, ku më në fund më dhanë dy burra, njëri prej të cilëve ishte hoxhë mysliman i fisit Krasniq. Ne do të udhëtonim për dy ditë nëpër një vend të myslimanëve fanatikë dhe të pavarur. Si i tillë, George, megjithëse katolik i zjarrtë, e gjykoi se është e duhur të shtirej si mysliman dhe shpiku një histori duke u shtirur si njëfarë Rashid Aga, djali i Mulla Hysenit, i lidhur me xhaminë e madhe të Shkodrës, dhe i zonjës Gylnare, gruas së tij. Kjo histori e vogël e ndihmoi atë të bëhej mik me një fanatik mysliman i cili ia tregoi atij urrejtjen ndaj të krishterëve. Ai fliste vazhdimisht për kënaqësinë që do të ndiente duke i masakruar, djegur dhe ngulur në hunj në këtë botë, përpara se të piqeshin përgjithmonë në tjetrën. [...] Duke lënë Gjakovën, kaluam fushën për dy orë dhe pastaj u ngjitëm në male prej nga zbritëm në një luginë të bukur të quajtur Butandj [Babaj i Bokës - shën. i R. E.], ku kaluam natën. Ditën tjetër, lashë Butandjin me dy luftëtarë fshati të cilët më shoqëruan deri në kufijtë e tokës së fisit të tyre, dy lega larg. U ndalëm aty në një qafë të lartë ku kishim një pamje të mrekullueshme të një lugine të gjerë, e banuar dhe po ashtu e pyllëzuar, nëpër të cilën rridhte një lumë i bukur me emër latin, Valbona. Ishin dy kodra që e prishnin disi pamjen tonë, ndaj u ngjita në njërën prej tyre, për tmerr të udhërrëfyesve të mi të cilët më paralajmëruan se malësori i parë që do të më shihte do të më qëllonte pa më pyetur se kush isha. Në fund të fundit, ndoshta nuk u interesonte shumë atyre nëse do të vritesha apo jo, por nëse diçka do të më ndodhte në shoqërinë e tyre, ata do të ishin personalisht përgjegjës, sipas zakonit, dhe do të detyroheshin të merrnin hak kundër fisit fqinj për një çështje që nuk u përkiste fare. Premtova të mos largohesha, por sapo u largova nga vështrimi i tyre, harrova premtimin. Jam i mësuar me jetën në vende të egra dhe e di çfarë masash duhet të marr. U tregova shumë i kujdesshëm, deri në momentin kur pasioni im për gjeografinë më pushtoi dhe më bëri të harroj gjithçka - përveç peizazhit të mrekullueshëm përpara meje. Brenda më pak se një ore, kisha bërë një hartë të hollësishme të luginës dhe u ktheva te burrat - për kënaqësinë e madh të udhërrëfyesve të mi të cilët tani mund të ktheheshin në shtëpi. Vazhdoja më tej me të tjerët dhe gjatë pasdites e kalova lumin Valbonë, si dhe një degë lindore të tij që mbante emrin sllav, Bistricë. Nga Valbona vazhdova përgjatë shpateve të përdredhura, megjithëse të kultivuara, dhe u ftova me mikpritje në një shtëpi të izoluar - një fortesë e vërtetë shqiptare e përbërë nga një kat përdhes pa derë e pa dritare, dhe një kat sipër që arrihej me shkallën që mund të hiqej në shenjën më të vogël për ndonjë rrezik. Të gjitha shtëpitë këtu janë ndërtuar kështu dhe ofrojnë dëshmi të qartë të gjendjes së luftës që është normale në këtë krahinë. Hoxha ynë, i cili përkundër profesionit të tij si njeri i fesë, kishte shkuar të vidhte rrush në një vresht që njihte, mbërriti me kohë për darkë, recitoi një fatiha dhe pastaj një namaz ose lutje mbrëmjeje, së cilës George bëri sikur iu bashkua. Ata vazhduan kështu. Të nesërmen në mëngjes, e hoqëm qafe shoqëruesin tonë të bezdisshëm, dhe burrat e fisit Krasniq na shoqëruan deri në Mërtur - një krahinë tmerrësisht e pjerrët. Ajo ishte e populluar mirë, por nuk kishte shumë bujqësi. Tani ishim në mes të një fisi katolik. Është e vërtetë që katolikët shqiptarë janë të vështirë për t’u kategorizuar. Isha dëshmitar i një shembulli interesant të kësaj në Mërtur. Në një shtëpi ku kisha ndaluar në mesditë, për të bërë një vakt fshatar, pashë një adoleshent 18-20 vjeç, pothuajse pa mjekër. Nëna e tij, një figurë e fortë amësore si të gjitha gratë shqiptare, po e qortonte në mënyrën që dukej se nuk i pëlqente djaloshit. George përktheu atë që po ndodhte. Djali ishte i martuar. Kishte humbur vëllezërit, njërin pas tjetrit, të cilët ishin gjithashtu të martuar. Me vdekjen e vëllait të parë, ai, sipas zakonit, ishte martuar me vejushën e vëllait të tij dhe kështu që kishte kryer bigami. Por, edhe vëllai tjetër vdiq, dhe ai nuk ishte i gatshëm t’i nënshtrohej përsëri zakonit dhe të bënte trigami. Nëna, konservatore dhe respektuese e zakoneve, siç janë nënat në vende të tjera, përpiqej t’ia bënte të qartë djalit të saj se një burrë nderi nuk mund të bënte gjë tjetër veçse të trashëgonte të vejat e vëllezërve të tij - edhe sikur të ishin pesë apo dhjetë. Shprehja në fytyrën e djaloshit më argëtoi shumë. Mund të shihej qartë se dy gra ishin më se të mjaftueshme për të. Ai nuk e donte të tretën. Katër orë pas këtij spektakli intim, u befasova kur hasa në një grup të vogël evropianësh - katër misionarë italianë që po bënin kamping në një kasolle me gjethe përpara një kishe që përpiqeshin ta rindërtonin. E kaluam një mbrëmje të këndshme së bashku dhe ditën tjetër, pasi u ngjitëm në një grykë të bukur të quajtur Lumi i Zi, zbrita në një tjetër luginë të quajtur Shalë dhe trokita në derën e bajraktarit ose kreut të famullisë së Abatit. Sigurisht, ishte një trokitje metaforike, sepse shtëpitë në këtë vend rrallëherë kanë dyer. Siç vura re, hyn dhe del nga shtëpia përmes një dritareje në katin e sipërm. Po të kishte pasur derë dhe po të trokitej, ka shumë gjasa të qëllohesh në kokë. Duhet të ndalesh dhjetë hapa larg shtëpisë dhe të bërtasësh p. sh., “Izot, schpii”? - domethënë, “I zoti i shpisë, a je aty”? Atëherë zakonisht shfaqet një figurë femërore, çështja diskutohet dhe zakonisht ftohesh me mikpritje. Bajraktari më ftoi të rrija në shtëpinë e tij, por e refuzova ofertën, duke i shpjeguar atij se, meqë nuk dija shqip, do të ndihesha më shumë si në shtëpi me famullitarin që dinte gjuhën time. Arsyeja e vërtetë ishte se kisha frikë se do të ishte një mbrëmje e bezdisshme. Shqiptarët e Malit të Zi [Malësisë - shën. i T.] janë njerëz të shkëlqyer, por biseda e tyre përqendrohet vetëm te kush është vrarë dhe kush duhet të vritet. Kjo është interesante për një ditë ose dy, por në afat të gjatë bëhet pak monotone. Kryetari më dha një udhërrëfyes për të më çuar te famullitari rreth një kilometër larg, duke u justifikuar se nuk mund të më shoqëronte personalisht sepse kishte një fqinj në atë shteg të cilit i kishte borxh gjakun në një hasmëri. Rastësi fatlume ishte që prifti i cili shërbente në kishën e Abatit ishte i njëjti si famullitar i Kirit, një fshat ku do të kaloja ditën tjetër, kështu që ai vendosi të vinte me mua. U nisëm të nesërmen në mëngjes, unë, George, prifti dhe një shërbëtor me një lopë të cilën prifti kishte ndërmend ta shiste gjatë rrugës. Kafsha përfaqësonte një gjashtë muaj të të ardhurave të tij si famullitar i Abatit. Hasëm disa ciganë dhe më vonë disa malësorë që u intriguan aq shumë nga prania ime saqë pyetjet e tyre të përsëritura frymëzuan priftin të bënte shaka me ta, gjë që më argëtoi edhe mua. Ai u tha atyre se unë isha Mbreti i Francës ( kral i Francit ) që po vizitonte miqtë e tij midis të krishterëve të lirë të Malit të Zi [Malësisë - shën. i T.]. /Telegrafi/ ______________ [1] Pjesë nga: Guillaume Lejean, Voyages dans les Balkans , 1857-1870 (Paris: Non Lieu, 2011), fq. 129; 135-149; 374-382. Përkthyer nga frëngjishtja [në anglisht] nga Robert Elsie.

• Telegrafi
• 3 saat, 25 dakika

Ministria e Punëve të Brendshme njofton se janë ngritur kallëzime penale kundër 11 personave nga Kumanova, mes tyre edhe të punësuar në MPB dhe në stacione të kontrollit teknik. Sipas MPB-së, gjatë vitit 2024 ata kanë regjistruar automjete me targa të huaja në sistemin shtetëror pa paguar detyrimet doganore, taksat dhe tarifat e tjera. Përmes dokumenteve të falsifikuara dhe tabelave të rreme për homologim, pronarët e veturave kanë paguar më pak se gjysmën e shumës ligjore, ndërsa zyrtarët kanë përfituar në mënyrë të paligjshme. “Sektori për Punë të Brendshme në Kumanovë, në bashkëpunim me Departamentin për Kontroll të Brendshëm, Hetime Kriminale dhe Standardet Profesionale pranë MPB-së, ka dorëzuar kallëzim penal në Prokurorinë Themelore Publike të Kumanovës kundër: M.P. (43) nga Kumanova, e punësuar në MPB – Njësia për Punë Administrative në Kumanovë, për dyshime për veprën penale “Keqpërdorim i pozitës dhe autorizimit zyrtar” (neni 353). F.T. (29) nga Kumanova, i punësuar si kontrollor në stacionin e kontrollit teknik në Kumanovë, për dyshime për veprat penale “Falsifikim dokumenti” (neni 378) dhe “Përdorim i dokumentit me përmbajtje të pavërtetë” (neni 380). B.P. (35) nga Kumanova, për veprën penale “Fshehje mallrash që janë objekt kontrabande dhe mashtrimi doganor” (neni 278-b). D.Z. (34) nga Kumanova, për veprat penale “Dëshmi e rreme” (neni 367) dhe “Fshehje mallrash që janë objekt kontrabande dhe mashtrimi doganor” (neni 278-b). K.P. (39), M.P. (37), D.M. (36), D.S. (35), S.S. (40), M.M. (37) dhe M.M. (24), të gjithë nga Kumanova, për veprën penale “Fshehje mallrash që janë objekt kontrabande dhe mashtrimi doganor” (neni 278-b)". "Sipas kallëzimit, gjatë vitit 2024, M.P. dhe F.T. janë marrë vesh që F.T. të gjente pronarë të automjeteve me targa të huaja që përdoren në territorin e shtetit. Në bashkëpunim me B.P., ata gjenin pronarët dhe, për gjysmën e shumës që duhej paguar për taksat doganore dhe detyrimet e tjera për importin e automjeteve të përdorura, M.P. i regjistronte automjetet dhe i fuste në sistemin elektronik të automjeteve të regjistruara, pa u paguar këto detyrime". "Këtu përfshiheshin: taksat doganore, pagesa për lejen e qarkullimit, taksat administrative, taksa për përdorimin e rrugëve rajonale dhe lokale, si dhe kompensimi për lëshimin e targave të regjistrimit. F.T., duke shfrytëzuar vendin e tij të punës dhe pasi paraprakisht ishte marrë vesh me B.P., D.Z., K.P., M.P., D.M., D.S., S.S., M.M. dhe M.M., përpilonte tabela elektronike të ngjashme me ato që i lëshon Byroja për Metrologji gjatë dhënies së homologimit për automjete të importuara nga jashtë, ku fuste të dhëna të rreme për automjetet", thonë nga MPB.

• Telegrafi
• 3 saat, 27 dakika

“Fushata kundër Kosovës”, qeveria në detyrë kërkon reagimin e ndërkombëtarëve: Po dëshmohet refuzimi i Serbisë Qeveria në detyrë po akuzon Serbinë se po refuzon të zbatojë Marrëveshjen Bazë të Brukselit dhe aneksin e Ohrit, të arritur mes Kosovës dhe Serbisë në vitin 2023. Një ditë pasi ministri i Punëve të Jashtme të Serbisë, Marko Gjuriq, tha se nuk do të lejojnë anëtarësimin e Kosovës në OKB, si dhe paralajmëroi “shumë surpriza” në lidhje me fushatën e Serbisë për ç’njohje të Kosovës, në ekzekutiv kërkojnë reagimin dhe veprimin e faktorit ndërkombëtar, siç thonë, ndaj destruktivitetit dhe refuzimit të vazhdueshëm të Serbisë në dialog. Qeveria në detyrë po akuzon Serbinë se po refuzon të zbatojë Marrëveshjen Bazë të Brukselit dhe aneksin e Ohrit, të arritur mes Kosovës dhe Serbisë në vitin 2023. Një ditë pasi ministri i Punëve të Jashtme të Serbisë, Marko Gjuriq, tha se nuk do të lejojnë anëtarësimin e Kosovës në OKB, si dhe paralajmëroi “shumë surpriza” në lidhje me fushatën e Serbisë për ç’njohje të Kosovës, në ekzekutiv kërkojnë reagimin dhe veprimin e faktorit ndërkombëtar, siç thonë, ndaj destruktivitetit dhe refuzimit të vazhdueshëm të Serbisë në dialog. Në Bashkimin Evropian nuk kthyen përgjigje për KosovaPress në lidhje me deklarimet e vazhdueshme të Serbisë kundër njohjes ndërkombëtare të Kosovës, derisa njohës të procesit të dialogut thonë se qasja destruktive e Serbisë në dialog është e pritshme. Javën e kaluar në Bruksel është zhvilluar raundi i radhës i dialogut Kosovë–Serbi në nivel të kryenegociatorëve, por që palët akuzuan njëra-tjetrën për mungesë të gatishmërisë për të zbatuar ato pikat e marrëveshjes që i shohin të rëndësishme. Ndërkaq sot (e enjte) po qëndron për vizitë zyrtare në Kosovë, Thomas Busch, këshilltar kryesor politik i përfaqësuesit special të BE-së për dialogun, Peter Sorensen. Klisman Kadiu, këshilltar i zëvendëskryeministrit në detyrë, njëherësh kryenegociator në dialogun me Serbinë, Besnik Bislimi, thotë për KosovaPress se deklarimi i Gjuriqit kundër njohjes ndërkombëtare të Kosovës është një tjetër provë e radhës se Serbia po shkel haptazi nenin katër të marrëveshjes së Brukselit dhe aneksit të Ohrit. “Pas takimeve të fundit në Bruksel në nivel kryenegociatorësh, ky deklarim është tjetër provë e radhës e refuzimit të Serbisë të Marrëveshjes së Brukselit dhe aneksit të zbatimit të Ohrit dhe shkeljes haptazi të nenit 4 të marrëveshjes. Serbia nuk është e gatshme dhe e vullnetshme të jetë bashkëpunuese dhe konstruktive në procesin e dialogut. Po faktori ndërkombëtar kur do ta marrë seriozisht dhe të veprojë ndaj këtij destruktiviteti në proces dhe refuzimi të vazhdueshëm të Serbisë”, thotë ai. Në anën tjetër, njohësi i procesit të dialogut, ish-diplomati Blerim Canaj, thotë se destruktiviteti i Serbisë në dialog nuk është risi, derisa shton se edhe vonesa e formimit të institucioneve në Kosovë e kanë shtyrë progresin në dialogun Kosovë–Serbi. Madje, ai akuzon kryeministrin në detyrë, Albin Kurti, se ka devijuar procesin e dialogut nga qëllimi fillestar që ka qenë njohja reciproke. Sipas tij, pavarësisht deklarimeve publike, nga zbatimi i obligimeve në dialog nuk mund të ikin as Kosova dhe as Serbia. “Shtyrja apo bllokimi i formimit të institucioneve, edhe të parlamentit në këtë rast, natyrisht se e shtyn edhe procesin e dialogut. Dialogu ka devijuar që nga ardhja e Albin Kurtit, pasi të gjithë e dimë se ne kemi bërë dialog që të kemi një njohje të ndërsjellë dhe shumë çështje të tjera, të cilat nuk janë temë. Sa më shumë që po zgjat, po devijon nga qëllimi fillestar i dialogut. E para, nga dialogu nuk mund të ikim përveç nëse ndryshon komplet gjeopolitika, dhe e dyta, sa më shumë që po zgjat, aq më keq po bëhet. Këtu është problemi, pasi kemi një frikë të strukturës politike të Kosovës që të marrë përgjegjësi”, thekson Canaj. Ministri i Punëve të Jashtme të Serbisë, Marko Gjuriq, të mërkurën në intervistë për një media në Serbi tha se "për Serbinë, anëtarësimi i Prishtinës në Kombet e Bashkuara është absolutisht i papranueshëm”. Kosova dhe Serbia janë dakorduar në vitin 2023 për Marrëveshjen Bazë të Brukselit dhe më pas për aneksin e Ohrit, mirëpo kjo ujdi ende nuk ka gjetur zbatim. Mirëpo, në dhjetor të vitit 2023, Serbia kishte dërguar letër në Bruksel ku kishte nënvizuar vijat e kuqe të kësaj ujdie për Serbinë, ndër to edhe njohja ndërkombëtare e Kosovës. Në shkurt të vitit 2025, është emëruar emisar i ri për dialogun, diplomati danez Peter Sorensen. Ai gjatë këtij viti ka mbajtur disa takime në kuadër të dialogut, mirëpo të njëjtat nuk kanë prodhuar rezultate konkrete.

• Telegrafi
• 3 saat, 31 dakika

Legjenda Ronaldo Nazario beson se kombëtarja e Brazilit mund të ketë shumë sukses në Kupën e Botës 2026. Brazili punësoi Carlo Ancelottin me shpresën për ta rikthyer titullin e kampionit të botës. Megjithatë, "Fenomeni" beson se Brazili ka të gjitha kriterët për të pasur sukses në Kupën e Botës, ndërsa pret edhe që ylli i skuadrës Neymar të jetë gati. “Brazili mund të arrijë gjithçka me lojtarët që kanë. Neymar mund të bëhet lojtari kyç në Kupën e Botës. Besoj vërtetë se do të ndodhë”. “Të gjithë duan se Neymar të jetë 100 për qind gati. Kjo është plotësisht ajo që Ancelotti e Neymar duan. E shoh dëshirën e tij të madhe për të luajtur në Kupën e Botës dhe ta ndihmoj kombëtaren e Brazilit”. Neymar “Neymari po rikthehet nga lëndimi serioz dhe ajo që po kalon është pak natyrale, pra adaptim, të gjejë ritmin me ndeshje. Kriteret janë të mëdha, por pritjet gjithnjë janë shumë të larta”. “Ancelotti është person i mrekullueshëm, i cili gjithmonë ka sjellë harmoni dhe motivim. Është taktikash brilant, fitues i vërtetë. Ancelotti dhe skuadra kanë gjithçka të nevojshme për të pasur sukses”, shtoi dy herë fituesi i Kupës së Botës me Brazilin./ Telegrafi /

• Telegrafi
• 3 saat, 31 dakika

Gjatë një aksioni të zhvilluar në Zveçan, Policia e Kosovës ka njoftuar se ka gjetur uniforma kamuflazhi, karikatorë me fishekë dhe radiolidhje, të cilat dyshohet se lidhen me rastin Banjska. Pak kohë më vonë, më 18.09.2025, ministri në detyrë i Punëve të Brendeshme, Xhelal Sveçla, tha se municioni dhe pajisjet ushtarake, janë gjetur në pronën […] The post Hartimi i opinionit ligjor brenda ditës, zyrtari i Ministrisë së Infrastrukturës flet për presionin në rastin e 53-milionëshit appeared first on Raporto Korrupsionin! KALLXO.com .

• Kallxo
• 3 saat, 33 dakika

Kreu i AAK-së, Ramush Haradinaj, ka takuar sot shefen e Zyrës Ndërlidhëse të Greqisë, Heleni Vakali. Haradinaj përmes një postimi në Facebook ka shkruar se temë e diskutimit ishin zhvillimet në Kosovë dhe rajon si dhe raportet mes dy vendeve. "Sot prita në selinë e Aleancës Shefen e Zyrës Ndërlidhëse të Greqisë, znj. Heleni Vakali.Biseduam për zhvillimet në Kosovë dhe rajon, për raportet ndërmjet dy vendeve tona, si dhe për mundësitë e thellimit të mëtejshëm të tyre", ka shkruar ai. Tutje, Haradinaj tha se ka kërkuar edhe njohjen e Kosovës nga Greqia, duke potencuar se nga kjo do të përfitonin të dy vendet dhe i gjithë rajoni. "Ambasadores Vakali i shpreha mirënjohje për mbështetjen e dhënë proceseve për Kosovën dhe e ftova që të mbështesë vendin tonë në angazhimet për njohjen e shtetit të Kosovës nga Greqia dhe në proceset e integrimit euro-atlantik. Njohja e Kosovës nga Greqia do të krijonte horizonte të reja zhvillimi, nga e cila do të përfitonin jo vetëm vendet tona, por i gjithë rajoni", përfundoi ai.

• Telegrafi
• 3 saat, 38 dakika

Presidenti i ShBA-së, Donald Trump dhe bashkëshortja e tij, Melania, ishin dje (e mërkurë) në Londër, në kuadër të një vizite zyrtare në Mbretërinë e Bashkuar. Helikopteri i tyre u ul në Kopshtin e Kështjellës Windsor, ku u pritën nga Princi William dhe Princesha Kate Middleton. Sipas raportimeve të mediave britanike dhe analizave të leximit të buzëve, Trump e përshëndeti fillimisht Princin William me fjalët: “Përshëndetje, miku im, si je?”, pastaj iu drejtua Kate Middleton duke i thënë: “Përshëndetje, bukuroshe”. Foto: Reuters Melania gjithashtu përshëndeti princin dhe princeshën ngrohtësisht, duke i thënë Williamit: "Është kënaqësi t'ju shoh", të cilës Kate i tha: "Si jeni?". Biseda vazhdoi gjatë një shëtitjeje në kopsht, kur thuhet se Trump i tha Princit William: "Ka kaluar ca kohë që kur më ke folur". Foto: Reuters Pastaj Williami iu drejtua gruas së tij me fjalët: "Ai kishte mungesë të bisedave tona të shkurtra". Princi më pas i sugjeroi Trumpit: “Mund të flasim tani që je këtu për vizitë”, të cilës presidenti amerikan iu përgjigj: “Kemi shumë për të diskutuar, ka pasur shumë ndryshime”. Foto: Reuters Pas këtij takimi, Donald Trump dhe Melania shkuan për të përshëndetur Mbretin Charles dhe gruan e tij, Mbretëreshën Camilla. /Telegrafi/ Foto: Reuters

• Telegrafi
• 3 saat, 45 dakika

Një sulmues që mbërriti me një kamion që transportonte ndihmë humanitare nga Jordania qëlloi për vdekje dy burra të enjten në pikën kryesore kufitare midis Bregut Perëndimor të pushtuar nga Izraeli dhe Jordanisë, thanë ushtria dhe mjekët izraelitë. Forcat e sigurisë "neutralizuan" sulmuesin, ka thënë më tej ushtria, shkruajnë mediat e huaja, përcjell Telegrafi. Shërbimi i urgjencës izraelite Magen David Adom tha se sulmuesi, i cili thuhet se ishte i armatosur me një armë dhe një thikë, vrau dy burra. Burrat, të moshës rreth 20 dhe 60 vjeç, u plagosën në sulmin në pikën kufitare Allenby dhe morën trajtimin fillestar në vendngjarje para se të shpalleshin të vdekur, tha MDA në një deklaratë. "Ne vazhduam kujdesin mjekësor, duke përfshirë përpjekjet e ringjalljes, në fund të të cilave për fat të keq na u desh t'i shpallnim të vdekur", citoi MDA një nga mjekët e saj të thoshte. Ushtria izraelite tha se sulmuesi kishte mbërritur nga Jordania. "Një terrorist mbërriti me një kamion që transportonte ndihmë humanitare nga Jordania dhe hapi zjarr", tha ushtria. “Forcat e sigurisë e neutralizuan terroristin në vendngjarje”. Në anën tjetër, zëdhënësi i qeverisë jordaneze, Mohamad Momani, tha se autoritetet në mbretëri po shqyrtonin raportet. Kalimi, në Luginën e Jordanit, është e vetmja portë ndërkombëtare për palestinezët nga Bregu Perëndimor që nuk kërkon hyrjen në Izrael, i cili ka pushtuar territorin që nga viti 1967. Në shtator 2024, një shofer kamioni jordanez qëlloi për vdekje tre roje izraelite në kalim para se të vritej. /Telegrafi/

• Telegrafi
• 3 saat, 46 dakika

Përgjegjësia sociale është pjesë e pandashme e mënyrës si operon HIB. Ditët e fundit, kjo përgjegjësi mori jetë në një formë shumë të veçantë: mbështetja për kampin veror të organizuar nga OFAP në bashkëpunim me Trust Circle Foundation, për fëmijët pa kujdes prindëror dhe familjet strehuese të tyre. Kampi, i mbajtur përgjatë tre ditëve në bregdetin shqiptar, mblodhi rreth 150 fëmijë dhe familje për një përvojë që tejkaloi pushimin veror. Ishte një kohë plot lojëra, aktivitete argëtuese dhembi të gjitha, përvoja të reja që u dhuruan fëmijëve buzëqeshje dhe kujtime të paharrueshme. HIB forcoi edhe një herë vlerat që udhëheqin kompaninë nën drejtimin e z. Kujtim Bucaliu: të qëndrojë afër komunitetit, të japë mbështetje aty ku ka më shumë nevojë dhe të krijojëmundësi përtë gjithë. Për HIB-in, ky nuk është një veprim i rastësishëm por është thjesht vazhdim i asaj që besojmëdhe praktikojmë çdo ditë: të jemi pranë njerëzve dhe të kontribuojmë në ndërtimin e një tëardhmeje më të mirë për ta.

• Telegrafi
• 3 saat, 50 dakika

Qendra e Trajnimit dhe Burimeve për Avokim (ATRC), ka ftuar për aplikim familjet që janë përfituese të Skemës së Asistencës Sociale dhe që kanë një apo më shumë fëmijë të moshës 3 deri në 5 vjeç, për të përfituar nga Programi i Kuponëve. ATRC ka njoftuar se Ministria e Arsimit, ofton mundësi të përfitoni kuponë […] The post Komandanti i FSK-së kërkon që Kosova të bëhet anëtare me të drejta të plota në Kartën e Adriatikut appeared first on Raporto Korrupsionin! KALLXO.com .

• Kallxo
• 3 saat, 51 dakika

Futbollisti legjendar francez, Eric Cantona, ishte i ftuar në një koncert bamirësie në Ëembley të organizuar nga Brian Eno, i cili mblodhi 1.5 milion funte për të ndihmuar palestinezët në Gaza. Cantona qëndroi pa mëdyshje në krah të palestinezëve dhe bëri thirrje për bojkotimin e atletëve izraelitë dhe përjashtimin e klubeve dhe ekipeve kombëtare izraelite nga garat ndërkombëtare. "Kam luajtur për Francën dhe për Manchester United. E di që futbolli ndërkombëtar është më shumë sesa një sport. Është gjithashtu kulturë dhe politikë, është fuqia që ka një vend për ta përfaqësuar veten në skenën globale", ka thënë fillimisht Cantona. "Është koha t'ia heqim Izraelit këtë privilegj". ️ "Four days after Russia started the war in Ukraine, FIFA and UEFA suspended Russia. We are now 716 days into what Amnesty International have called a genocide." Cantona has spoken out. pic.twitter.com/JnXBxHt7cj — SPORTbible (@sportbible) September 18, 2025 "FIFA dhe UEFA e pezulluan Rusinë vetëm katër ditë pasi filloi agresioni kundër Ukrainës. Tani kanë kaluar 716 ditë nga ajo që Amnesty International e quajti gjenocid dhe Izraeli ende lejohet të garojë”. “Pse ka standarde të dyfishta? FIFA dhe UEFA duhet ta pezullojnë Izraelin dhe të gjitha klubet në botë duhet të refuzojnë të luajnë kundër ekipeve izraelite", përfundoi legjenda franceze. /Telegrafi/

• Telegrafi
• 3 saat, 53 dakika

MPB njofton se ka ngritur kallëzim penal ndaj një 32-vjeçari nga Koçani për shkak të dyshimit se ka kryer veprën penale “Falsifikimi i dokumentit”. ""Njësia për Krim Ndërkufitar, Migrim, të Huaj dhe Riatdhesim Kumanovë ngriti kallëzim penal ndaj B.I. (32) nga Koçani për shkak të ekzistimit të bazave të dyshimit për kryerjen e veprës penale “Falsifikimi i dokumentit”. Më 15.08.2025 në Pikën e Kalimit Kufitar Tabanoc, në hyrje të shtetit, i denoncuari ka paraqitur për kontroll patentë shoferi të falsifikuar gjermane", thonë nga MPB.

• Telegrafi
• 3 saat, 53 dakika

Kryetari i Kuvendit të Kosovës, Dimal Basha ka pritur në takim ambasadorin e Shqipërisë në Prishtinë, Petrit Malaj. Siç njofton Kuvendi, Basha ka përgëzuar zgjedhjen e Kryetarit të Kuvendit të Shqipërisë, Niko Peleshi dhe ambasadorit Malaj i ka shprehur urime. Kuvendi i Kosovës, ka njoftuar se gjatë takimit u diskutua ideja e mundësisë së krijimi […] The post Komandanti i FSK-së kërkon që Kosova të bëhet anëtare me të drejta të plota në Kartën e Adriatikut appeared first on Raporto Korrupsionin! KALLXO.com .

• Kallxo
• 3 saat, 54 dakika